ຄຸ້ມບ້ານ Powderhorn ທາງພາກໃຕ້ຂອງ Minneapolis ໄດ້ເປັນບ່ອນລີ້ໄພຂອງຂ້ອຍສໍາລັບສີ່ປີຜ່ານມາ. ຜູ້ຄົນ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຊຸມຊົນ, ຕົ້ນໄມ້ສູງ, ສິລະປະ, ແລະທຸລະກິດຂະ ໜາດ ນ້ອຍທີ່ແປກປະຫຼາດໄດ້ເຮັດໃຫ້ Powderhorn ມີຫຼາຍກວ່າບ່ອນ ໜຶ່ງ. ຄຸ້ມບ້ານມີກະແສລວມທີ່ແລ່ນຜ່ານຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍແລະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍເຊື່ອມຕໍ່ກັບສິ່ງທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ, ບາງອັນມີຄວາມmoreາຍຫຼາຍກວ່າ.
ວັນທີ 25 ພຶດສະພາ 2020. ເປັນວັນທີ່ບໍ່ຍຸດຕິ ທຳ. ມື້ທີ່ເຈັບປວດ. ໃນຂະນະທີ່ຊຸມຊົນຢູ່ໃນເມືອງ Powderhorn (ແລະໃນທີ່ສຸດໂລກ) ໄດ້ປະຕິບັດຄື້ນຟອງຂອງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເກີດຂຶ້ນໂດຍການຄາດຕະ ກຳ George Floyd, ການສົມມຸດຕິຖານເລີ່ມໄຫຼລົງມາ. ການບັນຍາຍຖືກສ້າງຂຶ້ນມາກ່ຽວກັບວ່າແມ່ນຫຍັງ, ແມ່ນຫຍັງ, ແລະຄວນຈະເປັນແນວໃດ. ຜູ້ຄົນເລີ່ມລົງມາຢູ່ໃນຄຸ້ມບ້ານນີ້ດ້ວຍຄວາມຫວັງທີ່ຈະບັນທຶກຄວາມ ສຳ ຄັນຂອງເວລານີ້, ແຕ່ຂ້ອຍພົບເຫັນຄວາມຈິງ ໜ້ອຍ ໜຶ່ງ ໃນສິ່ງທີ່ຖືກບອກ. ຫຼາຍສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຫັນຢູ່ໃນໂທລະທັດ, ຢູ່ໃນຂ່າວ, ຫຼືຈາກສິ່ງທີ່ຢູ່ນອກເມືອງ Minneapolis ແມ່ນມີຄວາມຢ້ານກົວແລະສົມມຸດຕິຖານ, ແທນທີ່ຈະເປັນບ່ອນທີ່ມີຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນແລະເປັນຫ່ວງ. ຂ້າງລຸ່ມນີ້ຂ້ອຍຈະແບ່ງປັນການສະທ້ອນທີ່ສັບສົນສອງສາມຢ່າງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນ: ຄວາມສິ້ນຫວັງແລະຄວາມຫວັງ; ຄວາມຢ້ານກົວແລະຄວາມກ້າຫານ; ຄວາມບໍ່ແນ່ນອນແລະການກະ ທຳ.
ຄວາມສິ້ນຫວັງແລະຄວາມຫວັງ
ໃນວັນທີ 26 ເດືອນພຶດສະພາ, ຂ້ອຍໄດ້ຍ່າງສັ້ນ short ໄປຫາທາງແຍກບ່ອນທີ່ George Floyd ຖືກຄາດຕະກໍາ, ຂາດຄວາມສາມາດຫາຍໃຈເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າເກົ້ານາທີ. ມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມຫຼາຍພັນຄົນ, ໃສ່ ໜ້າ ກາກແລະບໍ່ແນ່ໃຈວ່າຈະເຮັດແນວໃດນອກຈາກໃຊ້ພື້ນທີ່ຮ່ວມກັນແລະໂສກເສົ້າ. ອາກາດໄດ້ຕົກ ໜັກ. ພວກເຮົາຮູ້ວ່າໂສກນາດຕະ ກຳ ນີ້ໄດ້ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັນບໍ່ໄດ້ກັບອະດີດບັນຫາຂອງພວກເຮົາໃນຖານະເປັນປະເທດ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນນໍ້າຕາ, ກອດ, ແລະຄວາມໃຈຮ້າຍ, ແລະໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງຂອງຄວາມໂສກເສົ້າ. ໃນຂະນະທີ່crowdູງຊົນເລີ່ມເດີນຂະບວນຢ່າງຊ້າແລະຜູ້ຈັດງານໄດ້ຈັບເອົາໄມໂຄຣໂຟນ, ມີຊ່ວງເວລາທີ່ອາລົມປ່ຽນໄປສູ່ຄວາມຫວັງ. ຫວັງວ່າສິ່ງນີ້ຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນອີກ. ຫວັງວ່າສຽງແລະການກະ ທຳ ລວມourູ່ຂອງພວກເຮົາສາມາດຢຸດປະຫວັດການຊ້ ຳ ແລ້ວຊ້ ຳ ນີ້ໄດ້ຄັ້ງດຽວແລະຕະຫຼອດໄປ.
rowູງຊົນເຕົ້າໂຮມກັນທີ່ຈະຕຸລັດ George Floyd. ເຄຣດິດຮູບ: REUTERS/Eric Miller
ຄວາມຢ້ານກົວແລະຄວາມກ້າຫານ
ໃນອາທິດຫຼັງຈາກການຄາດຕະກໍາ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບເວລາແລະຄວາມເປັນຈິງເລີ່ມປ່ຽນແປງ. ທຸລະກິດແລະຕຶກອາຄານທີ່ຖືກໄຟໄ້ຢູ່ຕາມຖະ ໜົນ Lake. ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຕື່ນນອນໃນຕອນກາງຄືນ, ຂ້ອຍສາມາດດົມກິ່ນຂີ້ເຫຍື້ອທີ່ໄold້ອອກມາຈາກເຮືອນຂອງຂ້ອຍແລະເຫັນແສງໄຟລຸກຈາກຫ້ອງນອນຂອງຂ້ອຍ. ສື່ມວນຊົນຈາກທຸກມຸມໂລກມາຫາ Powderhorn, ພະຍາຍາມຄົ້ນຫາສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແທ້. ກອງແຫ່ງຊາດໄດ້ຖືກເປີດໃຊ້ແລະໄດ້ມີການປະຕິບັດການເກືອດຫ້າມຊົ່ວໂມງ. ການໂອ້ລົມສົນທະນາຂອງຜູ້ມີສິດທິສູງສຸດນິຍົມຜິວຂາວໃສ່ການໂຈມຕີຄຸ້ມບ້ານແລະເມືອງ.
ມີຄວາມຢ້ານກົວ. ເພື່ອນບ້ານບາງຄົນໄດ້ ໜີ ໄປ. ບາງຄົນຈັບອາວຸດ. ຄວາມຢ້ານເປັນຄືກັບfogອກທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນເຊິ່ງພັດເຂົ້າມາຊ້າ.. ຂ້ອຍຈື່ການຊຸມນຸມເພື່ອຄວາມປອດໄພຂອງສາທາລະນະທີ່ສວນ Powderhorn, ບ່ອນທີ່ຄວາມຢ້ານກົວນີ້ເບິ່ງຄືວ່າກາຍເປັນຄວາມກ້າຫານ. ຜູ້ນໍາຊຸມຊົນໄດ້ກໍານົດແຜນການ: ຕິດຕໍ່ກັບເພື່ອນບ້ານຂອງເຈົ້າ; ຫົດນໍ້າສະ ໜາມ ຫຍ້າຂອງເຈົ້າ; ມີໂມງຄຸ້ມບ້ານ; ຮູ້ເວລາທີ່ຈະອອກໄປ. ຊຸມຊົນປຽບທຽບອາວຸດທີ່ຖືກລັອກແລະເລືອກຄວາມກ້າຫານ, ເພາະວ່າຄືກັນກັບຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ຮັບອັນຕະລາຍຈາກຄວາມບໍ່ຍຸຕິທໍາໃນອະດີດ, ພວກເຮົາບໍ່ມີທາງເລືອກ.
"ຊຸມຊົນມີອາວຸດທີ່ມີການປຽບທຽບຢ່າງເປັນທາງການແລະເລືອກຄວາມກ້າຫານ, ເພາະວ່າເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄົນອື່ນທີ່ໄດ້ຮັບອັນຕະລາຍຈາກຄວາມບໍ່ຍຸດຕິ ທຳ ໃນອະດີດ, ພວກເຮົາບໍ່ມີທາງເລືອກ."- TIM MURPHY
ຄວາມບໍ່ແນ່ນອນແລະການກະ ທຳ
ເມື່ອດັບໄຟໄດ້ແລ້ວແລະສະມາຊິກຂອງຊຸມຊົນມີເວລາທີ່ຈະປະເມີນຄວາມເສຍຫາຍ, ມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າຢຸດຊົ່ວຄາວ. ຫຼາຍຄົນບໍ່ຮູ້ຈະເຮັດຫຍັງ, ຈະເອື້ອມອອກໄປຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ, ຫຼືຮູ້ສຶກແນວໃດ. ເພື່ອເປັນການຕອບສະ ໜອງ, ເພື່ອນບ້ານຂອງຂ້ອຍຫຼາຍຄົນເຮັດສິ່ງດຽວທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ໃນເວລານັ້ນ - ຈັບໄມ້ຄ້ອນເທົ້າ, ໄມ້ຄ້ອນ, ກະຕ່າຂີ້ເຫຍື້ອ, ແລະອຸປະກອນສ້ອມແປງອື່ນ,, ແລະມຸ່ງ ໜ້າ ໄປສູ່ Lake Street. ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາພົບເຫັນແມ່ນບໍ່ ໜ້າ ເຊື່ອ - ຜູ້ຄົນກ້າວເຂົ້າສູ່ການກະທໍາ, ບໍ່ໄດ້ລໍຖ້າຄໍາແນະນໍາຫຼືການຊີ້ນໍາ.
Joan Baez ເຄີຍເວົ້າວ່າ, "ການກະທໍາແມ່ນຢາແກ້ຄວາມສິ້ນຫວັງ." ຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາຍອມຮັບເອົາຄໍາເຫຼົ່ານັ້ນທັງoverົດໃນອາທິດຕໍ່ໄປ. ເຖິງແມ່ນວ່າຢູ່ໃນທ່າມກາງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ພວກເຮົາສາມາດເຫັນຄວາມງາມຂອງ Powderhorn ແລະຄົນຂອງມັນ.
ປີທີ່ຜ່ານມານີ້ເປັນປີທີ່ມີຄວາມຊັບຊ້ອນແລະຂັດແຍ້ງກັນ - ໃນຄຸ້ມບ້ານແລະປະເທດຊາດຂອງພວກເຮົາ. ສໍາລັບຂ້ອຍ, ມັນເປັນການເຕືອນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດເພື່ອດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນພາລະກິດຂອງ McKnight, ເພື່ອ ກ້າວໄປສູ່ອະນາຄົດທີ່ທ່ຽງ ທຳ, ສ້າງສັນ, ແລະອຸດົມສົມບູນຫຼາຍບ່ອນທີ່ຄົນແລະດາວເຄາະຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ. ຮ່ວມກັບຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາສາມາດຍອມຮັບຄວາມສັບສົນແລະສໍາຫຼວດຄວາມຂັດແຍ້ງກັນ. ພວກເຮົາສາມາດຮັບຟັງຜູ້ທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບບັນຫາແລະບັນຫາ. ແລະພວກເຮົາຕ້ອງບໍ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໃນການໂດດດ່ຽວ. ຖ້າພວກເຮົາເຮັດວຽກໄປສູ່ຈຸດນີ້, ພວກເຮົາສາມາດກ້າວໄປສູ່ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ມີວິທີແກ້ໄຂທີ່ທົນທານກວ່າ, ແລະໃນທີ່ສຸດກໍ່ສ້າງສັງຄົມທີ່ເຂັ້ມແຂງກວ່າເກົ່າເຊິ່ງຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງສໍາລັບຄົນລຸ້ນຕໍ່ come ໄປ.
ບົດຂຽນນີ້ແມ່ນສ່ວນ ໜຶ່ງ ຂອງກ ຊຸດສະທ້ອນຂອງບຸກຄົນ ທຳ ອິດ ເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງພວກເຮົາໄດ້ແລກປ່ຽນກ່ຽວກັບ George Floyd ແລະການເຄື່ອນໄຫວຍຸຕິ ທຳ ດ້ານເຊື້ອຊາດ.
