អ្នកទទួលបានរង្វាន់

Junjie Guo, Ph.D., ជំនួយការសាស្រ្តាចារ្យផ្នែកប្រសាទវិទ្យា សាលាវេជ្ជសាស្ត្រ Yale University, New Haven, CT

យន្តការ និងមុខងារនៃការពង្រីកឡើងវិញដោយខ្លួនឯង-exonization នៅក្នុង C9orf72 ALS/FTD

ស្មុគស្មាញដូចដំណើរការចម្លង DNA ដែរ ជួនកាលមានកំហុសកើតឡើង។ ជំងឺប្រព័ន្ធប្រសាទមួយចំនួនត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងប្រភេទនៃកំហុសជាក់លាក់មួយហៅថា nucleotide repeat expansion expansion (NRE) ដែលផ្នែក DNA ខ្លីមួយត្រូវបានធ្វើម្តងទៀតម្តងហើយម្តងទៀតក្នុងរាប់រយ ឬច្រើនច្បាប់ចម្លង។ កន្លែងដែលការកើតឡើងដដែលៗទាំងនេះកើតឡើងនៅក្នុងបញ្ហាហ្សែន៖ ក្នុងដំណាក់កាលដ៏សំខាន់មួយក្នុងការបញ្ចេញហ្សែនដែលហៅថា RNA splicing មានតែបំណែកមួយចំនួន (exons) នៃ RNA ដែលត្រូវបានចម្លងពី DNA ត្រូវបានភ្ជាប់ជាមួយគ្នាដើម្បីក្លាយជាអ្នកនាំសារចុងក្រោយ RNA ចំណែកឯលំដាប់ RNA ដែលនៅសល់ (introns) រវាង exons នឹងត្រូវបានបំបែក។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងករណីខ្លះ introns ជាមួយ NREs មិនត្រូវបានបំបែកទេប៉ុន្តែគ្រប់គ្រងដើម្បីណែនាំការបង្កើតប្រូតេអ៊ីនឡើងវិញជាច្រើនប្រភេទដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់កោសិកាសរសៃប្រសាទ។ ឧទាហរណ៍ដ៏ល្បីមួយគឺ intron NRE នៅក្នុងហ្សែនមួយហៅថា C9orf72 ដែលជាបុព្វហេតុហ្សែនទូទៅបំផុតនៃជម្ងឺក្រិនសរសៃឈាមអាមីតូត្រូហ្វីក (ALS ឬជម្ងឺ Lou Gehrig) និងជំងឺវង្វេងផ្នែកខាងមុខ (FTD) ។ នៅក្នុងការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់ លោកវេជ្ជបណ្ឌិត Guo សង្ឃឹមថានឹងរកឃើញពីរបៀបដែល INTRON NRE នេះរំខានដល់ការភ្ជាប់ RNA និងបណ្តាលឱ្យការផលិតប្រូតេអ៊ីនដដែលៗដែលមានជាតិពុល។

Guo និងក្រុមរបស់គាត់ជាដំបូងនឹងសាកល្បងការផ្លាស់ប្តូរ NRE ជាច្រើនប្រភេទ ដើម្បីមើលថាតើមួយណាអាចផ្លាស់ប្តូរលំនាំនៃការភ្ជាប់គ្នា ដូច្នេះ intron អាចគេចផុតពីការរិចរិល។ គោលបំណងទីពីររបស់ពួកគេនឹងសាកល្បងសម្មតិកម្មដែលការផ្លាស់ប្តូរទាំងនេះនៅក្នុងលំនាំនៃការបំបែកគឺមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ C9orf72 NRE RNA ដើម្បីបង្កើនការនាំចេញរបស់វាចេញពីស្នូលកោសិកាទៅក្នុង cytoplasm និងណែនាំការបង្កើតប្រូតេអ៊ីនឡើងវិញដែលមានជាតិពុល។ ជាចុងក្រោយ ការស្រាវជ្រាវរបស់ពួកគេនឹងស្វែងយល់ពីលទ្ធភាពដែលភាពខុសគ្នារវាងវិធីដែលកោសិកានីមួយៗបំបែក RNAs របស់វាអាចពន្យល់ពីមូលហេតុដែលប្រភេទកោសិកាសរសៃប្រសាទមួយចំនួនដូចជាណឺរ៉ូនម៉ូទ័រគឺងាយរងគ្រោះនៅក្នុង ALS ។

Juliet K. Knowles, MD, PhD, ជំនួយការសាស្រ្តាចារ្យផ្នែកសរសៃប្រសាទ សាលាវេជ្ជសាស្ត្រសាកលវិទ្យាល័យស្ទែនហ្វដ ប៉ាឡូ អាល់តូ រដ្ឋ CA

សរសៃប្រសាទ-ទៅ-OPC synapses នៅក្នុង myelination អាដាប់ធ័រ និងមិនល្អ

នៅក្នុងតួនាទីរបស់នាងជាគ្រូពេទ្យកុមារដែលមានឯកទេសខាងជំងឺឆ្កួតជ្រូក វេជ្ជបណ្ឌិត Knowles មើលឃើញដោយផ្ទាល់អំពីរបៀបដែលជំងឺសរសៃប្រសាទនេះ (តាមពិតទៅជាការប្រមូលផ្តុំនៃជំងឺដែលទាក់ទងគ្នា ប៉ុន្តែផ្សេងគ្នា) មានបទពិសោធន៍ និងរបៀបដែលវារីកចម្រើន។ ក្នុងនាមជាអ្នកជំនាញខាងសរសៃប្រសាទ នាងមានឱកាសជួយរកឱ្យឃើញពីរបៀប និងមូលហេតុ។ Knowles និងក្រុមរបស់នាងកំពុងផ្តោតលើការស្រាវជ្រាវរបស់ពួកគេលើតួនាទីនៃសកម្មភាពសរសៃប្រសាទក្នុង myelination ចំពោះអ្នកជំងឺដែលមានជំងឺឆ្កួតជ្រូកទូទៅដែលជាទម្រង់ទូទៅនៃជំងឺដែលត្រូវបានកំណត់ដោយវត្តមាននៃការប្រកាច់និងអវត្តមាននៃការប្រកាច់។

Myelination គឺជាដំណើរការដែល axons (ការព្យាករ) នៃណឺរ៉ូនត្រូវបានរុំព័ទ្ធក្នុង myelin ដែលជួយបង្កើនល្បឿននៃការបញ្ជូនសញ្ញា axon និងធ្វើឱ្យបណ្តាញសរសៃប្រសាទកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព។ ដំណើរការនេះពាក់ព័ន្ធនឹងកោសិកា oligodendrocyte progenitor (OPCs) ដែលអាចវិវត្តទៅជា oligodendrocytes ដែលជាកោសិកាដែលផលិត myelin ។ នៅក្នុងការស្រាវជ្រាវមុននេះ Knowles បានរកឃើញថាសកម្មភាពសរសៃប្រសាទនៃការប្រកាច់អវត្ដមានលើកកម្ពស់ myelination នៃសៀគ្វីប្រកាច់ធ្វើឱ្យវាកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព។ នេះហាក់ដូចជានាំឱ្យមានការកើនឡើងនៃភាពញឹកញាប់នៃការប្រកាច់អវត្តមាននិងភាពធ្ងន់ធ្ងរ; នៅពេលដែល Knowles និងក្រុមរបស់នាងបានរារាំងការឆ្លើយតបរបស់ OPCs ចំពោះសកម្មភាពសរសៃប្រសាទ ការប្រកាច់ដែលបណ្ដាលមកពី myelination មិនបានកើតឡើងទេ ហើយការប្រកាច់មិនដំណើរការទេ។

ការស្រាវជ្រាវថ្មីរបស់ Knowles ឥឡូវនេះនឹងស្វែងយល់ពីរបៀបដែលវាកើតឡើង និងកំណត់វិធីសាស្រ្តដែលអាចកើតមានសម្រាប់ការព្យាបាលនាពេលអនាគត។ គោលបំណងមួយនឹងចងក្រងឯកសារណឺរ៉ូនទៅកាន់ OPC synapses នៅក្នុងគំរូកណ្តុរដែលមានសុខភាពល្អ និងជំងឺឆ្កួតជ្រូក។ គោលបំណងទីពីរនឹងប្រៀបធៀបសកម្មភាព synaptic ណឺរ៉ូនទៅ OPC និងកន្សោមហ្សែន synaptic នៅក្នុងសត្វកណ្តុរដែលមានសុខភាពល្អឬជំងឺឆ្កួតជ្រូក - ជាពិសេសផ្តោតលើរបៀបដែល myelination ត្រូវបានលើកកម្ពស់ដោយការប្រកាច់ខុសពីអ្វីដែលត្រូវបានលើកកម្ពស់ដោយការរៀន។ គោលបំណងទីបីនឹងស្វែងយល់ពីរបៀបដែលរំខានអ្នកទទួលក្រោយ synaptic នៅលើ oligodendrocytes ប៉ះពាល់ដល់ការវិវត្តនៃជំងឺឆ្កួតជ្រូក មិនត្រឹមតែទាក់ទងនឹងការប្រកាច់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែរោគសញ្ញាដែលពាក់ព័ន្ធដូចជាការរំខានដល់ដំណេក និងការចុះខ្សោយនៃការយល់ដឹង ដែលទាំងពីរនេះជារឿងធម្មតានៅក្នុងបុគ្គលដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយជំងឺឆ្កួតជ្រូក។

Akhila Rajan, បណ្ឌិត, សាស្ត្រាចារ្យរង ផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រមូលដ្ឋាន មជ្ឈមណ្ឌលមហារីក Fred Hutchinson ទីក្រុង Seattle WA

Adipocyte-brain mitochondrial signaling និងផលប៉ះពាល់របស់វាទៅលើមុខងារខួរក្បាល

ការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នារវាងសរីរាង្គ និងខួរក្បាលមានសារៈសំខាន់ចំពោះជីវិត និងសុខភាពរបស់សត្វ។ សញ្ញាប្រាប់ខួរក្បាលនៅពេលដែលរាងកាយត្រូវការថាមពលបន្ថែម ឃ្លាន ឬត្រូវការដេក ផ្លាស់ទី ឬបំពេញកិច្ចការផ្សេងទៀតរាប់មិនអស់។ ប៉ុន្តែការស្រាវជ្រាវថ្មីៗនេះបានបង្ហាញថាទំនាក់ទំនងអាចរួមបញ្ចូលច្រើនជាងអរម៉ូន - កញ្ចប់សម្ភារៈក៏អាចបញ្ជូនទៅកោសិកាខួរក្បាលផងដែរ។ ការស្រាវជ្រាវរបស់វេជ្ជបណ្ឌិត Rajan ផ្តោតលើបាតុភូតនៃកោសិកាខ្លាញ់ (adipocytes) បញ្ជូនប៊ីតនៃ mitochondria - សរីរាង្គនៅក្នុងកោសិកាដែលបង្កើតថាមពល ក្នុងចំណោមតួនាទីផ្សេងទៀត - ទៅខួរក្បាល និងរបៀបដែលវាប៉ះពាល់ដល់មុខងារខួរក្បាល។

ការស្រាវជ្រាវពីមុនបានរកឃើញថានៅពេលដែលប៊ីត mitochondrial ទាំងនេះទៅដល់ខួរក្បាល វាធ្វើឱ្យក្រុមរបស់តារាម៉ូដែល Rajan ធ្វើការជាមួយនឹងភាពឃ្លានកាន់តែខ្លាំង ជាពិសេសសម្រាប់អាហារដែលមានជាតិស្ករខ្ពស់ ជំរុញវដ្តនៃការធាត់ និងការបញ្ជូនសម្ភារៈបន្ថែមទៀត។ មានការជាប់ទាក់ទងគ្នារវាងភាពធាត់ និងជំងឺប្រព័ន្ធប្រសាទជាច្រើន រួមទាំងបញ្ហានៃការគេង និងការថយចុះការយល់ដឹង ហើយការស្រាវជ្រាវថ្មីនេះសង្ឃឹមថានឹងបង្ហាញពន្លឺលើតំណភ្ជាប់ទាំងនេះ និងអាចកំណត់អត្តសញ្ញាណគោលដៅសម្រាប់ការព្យាបាលនាពេលអនាគត។

ដោយធ្វើការជាមួយនឹងគំរូហោះហើរ Rajan និងក្រុមរបស់នាងមានគោលបំណងដើម្បីកំណត់ថាតើបំណែកនៃ mitochondria ទាំងនេះត្រូវបានចូលដំណើរការទៅកាន់ណឺរ៉ូននៅក្នុងខួរក្បាលដោយមិនត្រូវបានបន្ទាបបន្ថោក។ តើមានអ្វីកើតឡើងនៅពេលដែលកោសិកាខ្លាញ់ទាំងនេះ mitochondria រួមបញ្ចូលជាមួយ mitochondria សរសៃប្រសាទ ជាពិសេសរបៀបដែលវាផ្លាស់ប្តូរអាកប្បកិរិយារបស់សត្វក្នុងលក្ខខណ្ឌនៃការគេង និងការបំបៅ។ ហើយតើដំណើរការនេះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើសុខភាពសរសៃប្រសាទទាំងមូល។ ការស្រាវជ្រាវនឹងទាញយកអត្ថប្រយោជន៍ពីការរៀបចំហ្សែនយ៉ាងជាក់លាក់ដែលមន្ទីរពិសោធន៍របស់ Rajan ពូកែ ពាក់ព័ន្ធនឹងការយល់ដឹងពីវិន័យដែលផ្តល់ដោយសមាជិកក្រុមមន្ទីរពិសោធន៍ និងប្រើប្រាស់បន្ទប់សរីរវិទ្យាសត្វល្អិតកម្រិតខ្ពស់ ដែលអនុញ្ញាតឱ្យក្រុមចងក្រងឯកសារការផ្តល់ចំណី និងការផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថក្នុងកម្រិតដែលមិនអាចប្រើបានចំពោះមនុស្សជំនាន់មុន របស់អ្នកស្រាវជ្រាវ។

Humsa Venkatesh, បណ្ឌិត, ជំនួយការសាស្រ្តាចារ្យផ្នែកសរសៃប្រសាទ មន្ទីរពេទ្យព្រិកហាំ និងស្ត្រី និងសាលាវេជ្ជសាស្ត្រហាវ៉ាដ បូស្តុន MA

សរសៃប្រសាទនៃ glioma: ការយល់ដឹងអំពីសៀគ្វីសរសៃប្រសាទសាហាវដែលណែនាំការលូតលាស់ដុំសាច់

មហារីក រួមទាំងដុំសាច់ខួរក្បាល ត្រូវបានគេសិក្សាតាមបែបប្រពៃណីនៅកម្រិតកោសិកា ឬម៉ូលេគុល។ អ្នកស្រាវជ្រាវកំពុងដោះស្រាយសំណួរដូចជា តើចំនួនកោសិការងអ្វីខ្លះដែលពាក់ព័ន្ធ តើពួកវាផ្លាស់ប្តូរដោយរបៀបណា ហើយតើយើងអាចធ្វើអ្វីបានចំពោះកោសិកាសាហាវទាំងនោះដើម្បីឱ្យពួកវាឈប់ចម្លង? វេជ្ជបណ្ឌិត Venkatesh ចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការរកមើលពីរបៀបដែលប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងការវិវត្តនៃជំងឺមហារីក ហើយបានរកឃើញថាកោសិកាសរសៃប្រសាទបង្កើតទំនាក់ទំនង synaptic ទៅនឹងកោសិកាមហារីក។

Venkatesh និងមន្ទីរពិសោធន៍របស់នាងកំពុងសិក្សាទាំងដុំសាច់ខួរក្បាលបឋម និងមធ្យមសិក្សា ប៉ុន្តែមានភស្តុតាងដែលថាការរកឃើញទាំងនេះអនុវត្តចំពោះជំងឺមហារីកនៅក្នុងផ្នែកផ្សេងទៀតនៃរាងកាយ។ ការយល់ដឹងដែលថាដុំសាច់កំពុងធ្វើអន្តរកម្មជាមួយណឺរ៉ូន ហើយមិនត្រឹមតែសម្លាប់សរសៃប្រសាទ ដូចដែលធ្លាប់គិតនោះទេ បានបើកលទ្ធភាពជាច្រើន។ ការលូតលាស់សាហាវទាំងនេះកំពុងទទួលយកសញ្ញាពីប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទដែលមានបំណងបញ្ជូនព័ត៌មានទៅកោសិកាផ្សេងទៀត ហើយជំនួសមកវិញការបកស្រាយពួកវាឡើងវិញដើម្បីណែនាំមហារីកឱ្យលូតលាស់។ ឥឡូវនេះ អ្នកស្រាវជ្រាវអាចស្វែងយល់ពីរបៀបប្រើប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទ ដើម្បីជួយព្យាបាល ឬគ្រប់គ្រងជំងឺសាហាវនេះ។ នៅក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ដ៏គួរឱ្យរំភើបមួយ ការងារពីមុនរបស់ Venkatesh នៅក្នុងលំហនេះ បាននាំឱ្យមានការសាកល្បងព្យាបាលរួចហើយ ដែលប្រើឡើងវិញនូវថ្នាំដែលមានស្រាប់ ដែលផ្តោតលើប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទ និងអនុវត្តពួកវាចំពោះការព្យាបាលជំងឺមហារីក។

ការស្រាវជ្រាវថ្មីនេះ ឈានទៅដល់ការស្វែងយល់បន្ថែមអំពីយន្តការដែលគ្រប់គ្រងសកម្មភាពនៃសៀគ្វីសរសៃប្រសាទដែលជំរុញដោយដំណើរការ glioma ។ ដោយប្រើបច្ចេកវិជ្ជាវិទ្យាសាស្ត្រប្រសាទកម្រិតខ្ពស់ និងខ្សែកោសិកាដែលទាញយកមកដោយអ្នកជំងឺ Venkatesh នឹងអាចកែប្រែ និងសិក្សាបណ្តាញសរសៃប្រសាទសាហាវ ដែលគ្របដណ្តប់ទាំងកោសិកាសរសៃប្រសាទ និងដុំសាច់ ដែលមានឥទ្ធិពលលើការលូតលាស់នៃជំងឺមហារីក។ ការយល់ដឹងអំពីយន្តការដែលពឹងផ្អែកលើសកម្មភាពនេះ និងរបៀបដែលវាអាចត្រូវបានកំណត់គោលដៅដោយមិនរំខានដល់មុខងារសរសៃប្រសាទដែលមានសុខភាពល្អអាចបើកវាលថ្មីនៃការស្រាវជ្រាវជំងឺមហារីក និងឱកាសព្យាបាលបែបប្រលោមលោក។

លីសា ប៊ីតឡឺ, MD, Ph.D., Assistant Professor of Medicine in Endocrinology, Feinberg School of Medicine, Northwestern University, Chicago, IL

ការវិភាគសក្ដានុពលនៃពោះវៀន-ខួរក្បាលដែលស្ថិតនៅក្រោមការមិនឃ្លានអាហារ

ការផ្តល់ចំណីគឺជាស្នូលនៃការរស់រានមានជីវិតរបស់សត្វ ដូច្នេះវាគ្មានអ្វីចម្លែកទេដែលពោះវៀន និងខួរក្បាលមានទំនាក់ទំនងគ្នាជាប្រចាំ ដើម្បីសម្របសម្រួលការទទួលទានអាហារសមស្រប និងទម្ងន់រាងកាយមានស្ថេរភាព។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយនៅក្នុងវត្តមាននៃការរលាកប្រព័ន្ធនេះអាចបំបែកបាន។ ចំណុចសំខាន់មួយនៃការ anorexia ដែលទាក់ទងនឹងការរលាក (មិនត្រូវច្រឡំជាមួយ anorexia nervosa) គឺការថយចុះនៃចំណង់អាហារ ដែលអាចធ្ងន់ធ្ងរល្មមនឹងបណ្តាលឱ្យកង្វះអាហារូបត្ថម្ភ។ ការព្យាបាលបច្ចុប្បន្ន - រួមទាំងអាហាររូបត្ថម្ភដែលបញ្ជូនដោយ IV និងបំពង់អាហារពោះវៀន - អាចកាត់បន្ថយគុណភាពនៃជីវិត និងមានផលវិបាកយ៉ាងសំខាន់។

វេជ្ជបណ្ឌិត Beutler មានគោលបំណងប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសសង្កេត និងរៀបចំប្រព័ន្ធប្រសាទកម្រិតខ្ពស់ ដើម្បីបំបែកយន្តការមូលដ្ឋានដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការមិនឃ្លានអាហារដែលទាក់ទងនឹងការរលាក។ ក្រុមរបស់ Beutler នឹងប្រើប្រាស់រូបភាពកាល់ស្យូម ដើម្បីបង្ហាញពីផលប៉ះពាល់នៃ cytokines បុគ្គល (សញ្ញាដែលបានបញ្ចេញអំឡុងពេលរលាក) មានលើក្រុមជាក់លាក់នៃសរសៃប្រសាទដែលទាក់ទងនឹងការបំបៅ។ ក្រុមរបស់នាងក៏នឹងប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ហ្សែនទំនើបផងដែរ ដើម្បីព្យាយាមបដិសេធនូវសញ្ញា 'កុំបរិភោគ' ដែលមិនសមរម្យដែលជាលទ្ធផលនៃការរលាកធ្ងន់ធ្ងរ។ ជាចុងក្រោយ នាងនឹងសិក្សាពីរបៀបដែលគំរូជាក់លាក់នៃជំងឺរលាក ផ្លាស់ប្តូរការឆ្លើយតបនៃសរសៃប្រសាទចំពោះការទទួលទានសារធាតុចិញ្ចឹម។

ការស្រាវជ្រាវរបស់ Beutler នឹងជាលើកដំបូងដើម្បីសិក្សាពីដំណើរការជាក់លាក់ទាំងនេះនៅកម្រិតនៃព័ត៌មានលម្អិតនៅក្នុងសារពាង្គកាយមានជីវិត។ ដោយកំណត់អត្តសញ្ញាណគោលដៅសរសៃប្រសាទច្បាស់លាស់នៃការបញ្ចេញ cytokine និងការបកស្រាយពីរបៀបដែលវាកែប្រែចំណង់អាហារ Beutler សង្ឃឹមថានឹងកំណត់គោលដៅព្យាបាលសម្រាប់កង្វះអាហារូបត្ថម្ភដែលទាក់ទងនឹងជំងឺរលាក។ លើសពីនេះទៅទៀត មន្ទីរពិសោធន៍របស់នាងមានគោលបំណងបង្កើតផែនទីបង្ហាញផ្លូវនៃសញ្ញានៃពោះវៀន-ខួរក្បាល-ភាពស៊ាំ ដែលអាចមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងសំខាន់មិនត្រឹមតែសម្រាប់ការព្យាបាលការរលាកដែលសម្រួលដល់ការរំលាយអាហារប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែទូលំទូលាយសម្រាប់ការស្រាវជ្រាវលើការចិញ្ចឹម និងមេតាប៉ូលីសនាពេលអនាគត។

ថ្ងៃ Jeremy, បណ្ឌិត, សាស្ត្រាចារ្យរង នាយកដ្ឋានសរសៃប្រសាទ សាលាវេជ្ជសាស្ត្រ Heersink សាកលវិទ្យាល័យ Alabama – Birmingham; និង Ian Maze, បណ្ឌិត, សាស្ត្រាចារ្យ - នាយកដ្ឋានសរសៃប្រសាទ និងវិទ្យាសាស្ត្រឱសថ នាយក - មជ្ឈមណ្ឌលសម្រាប់វិស្វកម្មសរសៃប្រសាទ Epigenome សាលាវេជ្ជសាស្ត្រ Icahn នៅ Mount Sinai ទីក្រុងញូវយ៉ក

ការប្រើប្រាស់ epigenomics កោសិកាតែមួយសម្រាប់ការរៀបចំគោលដៅនៃក្រុមដែលសកម្មដោយថ្នាំ

ការញៀនគ្រឿងញៀនគឺជាបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរទាំងបុគ្គល និងសង្គមទាំងមូល។ ខណៈពេលដែលមានការស្រាវជ្រាវយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការយល់ដឹង និងការព្យាបាលការញៀន 60% នៃអ្នកដែលត្រូវបានព្យាបាលនឹងទទួលរងនូវការធូរស្រាលឡើងវិញ។ តាមពិតទៅ ចំណង់ចង់ប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀនពិតជាកើនឡើងតាមពេលវេលា ដែលបង្កឱ្យអ្នកញៀនថ្នាំ សូម្បីតែគ្មានការប៉ះពាល់គ្រឿងញៀនក៏ដោយ។ វេជ្ជបណ្ឌិត Day និងលោកវេជ្ជបណ្ឌិត Maze មានគោលបំណងស្រាវជ្រាវការញៀនក្នុងកម្រិតថ្មីមួយ ពោលគឺការស្វែងយល់ពីឥទ្ធិពលអេពីតូហ្សែននៃការប្រើប្រាស់ថ្នាំលើកោសិកាជាក់លាក់មួយនៅកម្រិតកោសិកាតែមួយ និងរបៀបដែលកត្តាទាំងនេះអាចកំណត់ប្រធានបទឱ្យមានការកើតឡើងវិញ។

ការស្រាវជ្រាវបឋមបានបង្ហាញថាការប៉ះពាល់នឹងថ្នាំយូរៗទៅផ្លាស់ប្តូររបៀបដែលហ្សែនត្រូវបានបង្ហាញ។ ជារួម ថ្នាំអាចប្លន់ធាតុនិយតកម្មហ្សែនដែលគេស្គាល់ថាជា "ថ្នាំពង្រឹង" ដែលនៅពេលដែលធ្វើឱ្យសកម្មធ្វើឱ្យហ្សែនមួយចំនួនត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងកោសិកាខួរក្បាលដែលជំរុញឱ្យប្រធានបទស្វែងរកថ្នាំទាំងនេះ។ Day and Maze បានបង្កើតគម្រោងមួយដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណឧបករណ៍ពង្រឹងទាំងនេះតាមទម្រង់ជាក់លាក់នៃប្រភេទកោសិកា ដែលត្រូវបានធ្វើឱ្យសកម្ម (ឬមិនស្ងប់ស្ងាត់) ដោយកូកាអ៊ីន ដែលជាភ្នាក់ងាររំញោចដែលយល់ និងស្រាវជ្រាវយ៉ាងល្អ ហើយបន្ទាប់មកបង្កើត និងបញ្ចូលវ៉ិចទ័រមេរោគទៅក្នុងកោសិកាដែលនឹងធ្វើឱ្យសកម្មតែនៅក្នុង វត្តមានរបស់ឧបករណ៍បង្កើនភាពស្ងៀមស្ងាត់នោះ។ ដោយប្រើយុទ្ធសាស្រ្តនេះ វ៉ិចទ័រមេរោគនឹងបង្ហាញទំនិញរបស់វាតែនៅក្នុងក្រុមកោសិកាដែលត្រូវបានប៉ះពាល់ដោយកូកាអ៊ីន និងអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកស្រាវជ្រាវធ្វើឱ្យកោសិកាដែលរងផលប៉ះពាល់ដោយ optogenetically ឬ chemogenetically ឬធ្វើឱ្យកោសិកាដែលរងផលប៉ះពាល់។

ជាមួយនេះ Day and Maze នឹងរំខានក្រុមដើម្បីស៊ើបអង្កេតផលប៉ះពាល់របស់ពួកគេលើអាកប្បកិរិយាស្វែងរកគ្រឿងញៀននៅក្នុងគំរូសត្វកកេរនៃការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងដោយកូកាអ៊ីនតាមឆន្ទៈ។ ការងាររបស់ពួកគេបង្កើតលើភាពជឿនលឿនថ្មីៗក្នុងសមត្ថភាពក្នុងការកំណត់គោលដៅកោសិកានីមួយៗ និងក្រុមតូចៗនៃកោសិកា ជាជាងចំនួនកោសិកាទាំងមូល ឬប្រភេទកោសិកា ដូចដែលបានផ្តោតសំខាន់នៃការស្រាវជ្រាវពីមុន។ ឥឡូវនេះវាអាចផ្តោតលើតួនាទីរបស់កោសិកាជាក់លាក់ ក្តីសង្ឃឹមគឺថាការព្យាបាលកាន់តែប្រសើរឡើងអាចត្រូវបានបង្កើតឡើងដែលដោះស្រាយឫសហ្សែននៃការញៀន និងការកើតឡើងវិញ ហើយដោយគ្មានផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមាននៃការរៀបចំចំនួនកោសិកាខួរក្បាលដែលមានទំហំធំ និងតិចជាងគោលដៅ។

លោក Stephan Lammel, Ph.D., Associate Professor of Neurobiology, University of California – Berkeley

Neurotensin សម្រុះសម្រួលបទប្បញ្ញត្តិនៃអាកប្បកិរិយានៃការផ្តល់អាហារដល់ hedonic និងការធាត់

ខួរក្បាលឈ្លក់វង្វេងនឹងការស្វែងរក និងទទួលទានអាហារ។ នៅពេលរកឃើញអាហារសម្បូរកាឡូរី - កម្រនៅក្នុងព្រៃ - សត្វនឹងស៊ីវាយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ សម្រាប់មនុស្សដែលមានលទ្ធភាពទទួលបានអាហារសម្បូរកាឡូរី ជួនកាលសភាវគតិនាំទៅរកការញ៉ាំច្រើនពេក ធាត់ និងបញ្ហាសុខភាពដែលពាក់ព័ន្ធ។ ប៉ុន្តែការស្រាវជ្រាវក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ក្នុងករណីខ្លះ ចំណង់អាហារដែលមានកាឡូរីខ្ពស់អាចថយចុះនៅពេលដែលអាហារបែបនេះតែងតែមាន។ វេជ្ជបណ្ឌិត Lammel ស្វែងរកការកំណត់អត្តសញ្ញាណដំណើរការសរសៃប្រសាទ និងតំបន់ខួរក្បាលដែលពាក់ព័ន្ធនឹងអាកប្បកិរិយានៃការផ្តល់អាហារបែបនេះ និងបទប្បញ្ញត្តិរបស់វា។

ការសិក្សាជាច្រើនឆ្នាំបានផ្សារភ្ជាប់ការចិញ្ចឹមទៅនឹងអ៊ីប៉ូតាឡាមូស ដែលជាផ្នែកបុរាណ និងជ្រៅនៃខួរក្បាល។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភ័ស្តុតាងក៏ចង្អុលបង្ហាញពីតួនាទីសម្រាប់រង្វាន់ និងមជ្ឈមណ្ឌលរីករាយនៃខួរក្បាល។ ការស្រាវជ្រាវបឋមរបស់ Lammel បានរកឃើញថា តំណភ្ជាប់ពីស្នូលបន្ទាប់បន្សំ (NAcLat) ទៅកាន់តំបន់ ventral tegmental (VTA) គឺជាចំណុចកណ្តាលនៃការផ្តល់អាហារតាមបែប hedonistic – ការធ្វើឱ្យសកម្មនៃតំណភ្ជាប់ optogenetically នាំឱ្យមានការបង្កើនការផ្តល់អាហារសម្បូរកាឡូរី ប៉ុន្តែមិនមែនអាហារធម្មតានោះទេ។ ការស្រាវជ្រាវផ្សេងទៀតបានកំណត់អត្តសញ្ញាណអាស៊ីតអាមីណូ neurotensin (NTS) ជាអ្នកលេងនៅក្នុងបទប្បញ្ញត្តិនៃការផ្តល់អាហារបន្ថែមលើតួនាទីផ្សេងទៀត។

ការស្រាវជ្រាវរបស់ Lammel ស្វែងរកការគូសផែនទីសៀគ្វី និងតួនាទីនៃផ្នែកផ្សេងៗនៃខួរក្បាល ដែលនាំសត្វឱ្យស៊ីចំណីតាមបែប hedonistically ក៏ដូចជាតួនាទីរបស់ NTS ដែលត្រូវបានបញ្ជាក់នៅក្នុង NAcLat ។ មុខវិជ្ជាត្រូវបានបង្ហាញជាមួយនឹងរបបអាហារធម្មតា ឬរបបអាហារចាហួយដែលសម្បូរទៅដោយកាឡូរី ហើយសកម្មភាពនៅលើផ្លូវ NAcLat-to-VTA ត្រូវបានកត់ត្រា និងធ្វើផែនទីទៅនឹងឥរិយាបថនៃការបំបៅ។ គាត់ក៏នឹងតាមដានការផ្លាស់ប្តូរតាមពេលវេលាជាមួយនឹងការប៉ះពាល់យូរទៅនឹងអាហារ hedonistic ។ ការស្រាវជ្រាវបន្ថែមនឹងពិនិត្យមើលការផ្លាស់ប្តូរវត្តមាន NTS នៅក្នុងកោសិកា និងរបៀបដែលវត្តមានរបស់វាក្នុងបរិមាណផ្សេងៗគ្នាប៉ះពាល់ដល់មុខងារកោសិកា។ តាមរយៈការយល់ដឹងអំពីផ្លូវ និងយន្តការម៉ូលេគុលដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការចិញ្ចឹម និងការធាត់ ការងារនេះអាចរួមចំណែកដល់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងនាពេលអនាគតជួយគ្រប់គ្រងការធាត់។

Lindsay Schwarz, Ph.D., Assistant Professor in Developmental Neurobiology, St. Jude Children's Research Hospital, Memphis, TN

កំណត់អត្តសញ្ញាណសៀគ្វីខួរក្បាលដែលភ្ជាប់ការដកដង្ហើម និងស្ថានភាពនៃការយល់ដឹង

ការដកដង្ហើមគឺដោយស្វ័យប្រវត្តិនៅក្នុងសត្វ ប៉ុន្តែមិនដូចមុខងារសំខាន់ៗផ្សេងទៀតទេ ដូចជា ចង្វាក់បេះដូង ការរំលាយអាហារជាដើម។ សត្វអាចគ្រប់គ្រងការដកដង្ហើមដោយដឹងខ្លួន។ ការដកដង្ហើមក៏ត្រូវបានចងភ្ជាប់ទៅនឹងស្ថានភាពផ្លូវអារម្មណ៍ និងផ្លូវចិត្តក្នុងលក្ខណៈពីរយ៉ាង៖ ការជំរុញអារម្មណ៍អាចបណ្តាលឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូរការដកដង្ហើម ប៉ុន្តែការផ្លាស់ប្តូរការដកដង្ហើមដោយដឹងខ្លួនក៏ត្រូវបានបង្ហាញថាមានឥទ្ធិពលលើស្ថានភាពនៃចិត្តផងដែរ។ នៅក្នុងការស្រាវជ្រាវរបស់នាង វេជ្ជបណ្ឌិត Schwarz មានគោលបំណងកំណត់អត្តសញ្ញាណណឺរ៉ូនដែលទាក់ទងនឹងការដកដង្ហើមដែលត្រូវបានជ្រើសរើសដោយសញ្ញាសរីរវិទ្យា និងការយល់ដឹង និងធ្វើផែនទីតំបន់ខួរក្បាលដែលពួកគេភ្ជាប់ជាមួយ។ ការស្រាវជ្រាវនេះអាចបង្ហាញថាមានប្រយោជន៍ក្នុងការសិក្សាពីជំងឺសរសៃប្រសាទជាច្រើនប្រភេទ ដែលការដកដង្ហើមត្រូវបានប៉ះពាល់ ដូចជារោគសញ្ញានៃការស្លាប់របស់ទារកភ្លាមៗ (SIDS) ការគេងមិនដកដង្ហើមកណ្តាល និងជំងឺថប់បារម្ភ។

Schwarz មានគោលបំណងទាញយកអត្ថប្រយោជន៍ពីភាពជឿនលឿននៃការដាក់ស្លាកសរសៃប្រសាទ ដើម្បីសិក្សាពីណឺរ៉ូនទាំងនេះ ដែលមានទីតាំងនៅជ្រៅក្នុងដើមខួរក្បាល វាជាទម្លាប់ពិបាកក្នុងការបំបែក និងកត់ត្រានៅក្នុង vivo ។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងការដាក់ស្លាកសកម្មភាព Schwarz អាចកំណត់អត្តសញ្ញាណណឺរ៉ូនដែលត្រូវបានធ្វើឱ្យសកម្មក្នុងអំឡុងពេលនៃការដកដង្ហើមសកម្ម។ សម្រាប់​ក្រោយ​មក ប្រធានបទ​ត្រូវ​បាន​ដាក់​លក្ខខណ្ឌ​ទៅ​នឹង​កត្តា​ជំរុញ​ឱ្យ​មាន​ភាព​តានតឹង​ដែល​ធ្វើ​ឱ្យ​ពួកគេ​បង្កក និង​ផ្លាស់ប្តូរ​ការ​ដកដង្ហើម​របស់​ពួកគេ។ បន្ទាប់មកអ្នកស្រាវជ្រាវអាចពិនិត្យមើលណឺរ៉ូនដែលបានដាក់ស្លាកដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណដែលសកម្មនៅក្នុងប្រធានបទដែលមានលក្ខខណ្ឌ និងដោះស្រាយថាតើការត្រួតស៊ីគ្នាជាមួយណឺរ៉ូនដែលសកម្មក្នុងអំឡុងពេលដង្ហើមខាងក្នុង។

គោលបំណងទីពីរគឺដើម្បីកំណត់អត្តសញ្ញាណម៉ូលេគុលនៃណឺរ៉ូនដែលទាក់ទងនឹងការដកដង្ហើម ដែលត្រូវបានធ្វើឱ្យសកម្មកំឡុងពេលធ្វើការកែតម្រូវ ដើម្បីយល់កាន់តែច្បាស់ថាកោសិកាណាខ្លះជាផ្នែកនៃសៀគ្វីដកដង្ហើម។ ជាចុងក្រោយ ដោយបានកំណត់អត្តសញ្ញាណណឺរ៉ូនទាំងនោះ Schwarz នឹងប្រើវិធីសាស្រ្តវ៉ិចទ័រមេរោគដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយអ្នកស្រាវជ្រាវផ្សេងទៀតដើម្បីកំណត់ថាតើផ្នែកណានៃខួរក្បាលដែលកោសិកាសកម្មទាំងនោះតភ្ជាប់ទៅ។ ការកំណត់អត្តសញ្ញាណទំនាក់ទំនងរវាងស្ថានភាពខួរក្បាល និងការដកដង្ហើម ការត្រួតលើគ្នានៃសៀគ្វីដកដង្ហើមដោយដឹងខ្លួន និងសន្លប់ និងការភ្ជាប់គ្នារវាងការដកដង្ហើម និងជំងឺមួយចំនួនអាចជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ការព្យាបាលកាន់តែប្រសើរ ក៏ដូចជាការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីរបៀបដែលមុខងារជាមូលដ្ឋានបំផុតរបស់យើងត្រូវបានភ្ជាប់។

រ៉យចាងបណ្ឌិតជំនួយការសាស្រ្តាចារ្យផ្នែកផ្នែកប្រសាទសាស្រ្តនិងសរីរវិទ្យាកោសិកានិងម៉ូលេគុលមហាវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ត្រសាកលវិទ្យាល័យយេល។

Sreeganga Chandra, បណ្ឌិត សាស្ត្រាចារ្យរងផ្នែកផ្នែកប្រសាទសាស្រ្តនិងវិទ្យាសាស្រ្តប្រសាទសាលាវេជ្ជសាស្ត្រសាកលវិទ្យាល័យយេល

ពីពោះវៀនទៅខួរក្បាល៖ ស្វែងយល់ពីការរីករាលដាលនៃជំងឺផាកឃីនសាន់

ជំងឺផាកឃីនសុនគឺជាជំងឺដែលត្រូវបានគេស្គាល់ជាទូទៅប៉ុន្តែនៅតែជាអាថ៌កំបាំងនៃការចុះខ្សោយនៃសរសៃប្រសាទដែលប៉ះពាល់ដល់គុណភាពនៃជីវិត។ ច្បាស់អំពីរបៀបដែលជំងឺនេះចាប់ផ្តើមមិនត្រូវបានគេដឹងប៉ុន្តែការស្រាវជ្រាវថ្មីៗនេះបានបង្ហាញថាយ៉ាងហោចណាស់ករណីខ្លះរបស់ផាកឃីនសានមានដើមកំណើតនៅពោះវៀនហើយរីករាលដាលដល់ខួរក្បាលតាមរយៈសរសៃប្រសាទដែលជាសរសៃប្រសាទវែងនិងស្មុគស្មាញដែលភ្ជាប់សរីរាង្គជាច្រើនទៅខួរក្បាល។

វេជ្ជបណ្ឌិតចាងនិងវេជ្ជបណ្ឌិតចន្ត្រាកំពុងទទួលយកការយល់ដឹងអំពីការបន្តការផ្សព្វផ្សាយពីពោះវៀនទៅមួយកម្រិតទៀតជាមួយនឹងការស្រាវជ្រាវរបស់ពួកគេ។ គោលបំណងពីរដំបូងរបស់ពួកគេស្វែងរកដើម្បីកំណត់ថាតើណឺត្រុងណឺរ៉ូនណាដែលបញ្ជូនផាកឃីនសាន់និងដំណើរការដែលពោះវៀននិងណឺរ៉ូនទាក់ទងគ្នា។ ការពិសោធន៍ប្រើគំរូកណ្តុរការចាក់ប្រូតេអ៊ីនដែលអាចជំរុញឱ្យផាកឃីនសាន់និងដំណើរការប្រលោមលោកដើម្បីដាក់ស្លាកនិងជ្រើសរើសនូវណឺរ៉ូនជាក់លាក់ជាក់លាក់។ តាមរយៈការពិសោធន៍ដែលណឺរ៉ូនជាក់លាក់ត្រូវបានរំលាយប្រូតេអ៊ីនណែនាំនិងសត្វកណ្តុរដែលត្រូវបានពិនិត្យសម្រាប់ផាកឃីនសាន់ក្រុមនឹងបង្រួមបេក្ខជនជាក់លាក់។ ក្នុងគោលបំណងទី ៣ ក្រុមសង្ឃឹមថានឹងបង្ហាញពីយន្តការដែលជំងឺនេះត្រូវបានដឹកតាមកម្រិតម៉ូលេគុលនៅជិតណឺរ៉ូន។

ការស្រាវជ្រាវនេះគឺជាកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងសហការគ្នាគូរលើបទពិសោធន៍របស់វេជ្ជបណ្ឌិតចាងស្រាវជ្រាវប្រព័ន្ធសរសៃប្រសាទនិងប្រព័ន្ធទ្វារមាសនិងជំនាញរបស់វេជ្ជបណ្ឌិតចន្ត្រាផ្នែកជំងឺផាកឃីនសុននិងរោគវិទ្យា។ គេសង្ឃឹមថាជាមួយនឹងការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់និងច្បាស់លាស់អំពីវិធីដែលជំងឺឈានដល់ខួរក្បាលគោលដៅថ្មីឆ្ងាយពីខួរក្បាលអាចត្រូវបានកំណត់អត្តសញ្ញាណសម្រាប់ការព្យាបាលដែលមានលក្ខណៈច្បាស់លាស់ដែលអនុញ្ញាតឱ្យការព្យាបាលពន្យាពេលឬបន្ថយការចាប់ផ្តើមផាកឃីនសាន់ដោយមិនបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ខួរក្បាលឬ ប៉ះពាល់ដល់មុខងារសំខាន់ៗជាច្រើនទៀតនៃសរសៃប្រសាទទ្វារមាសដែលស្មុគស្មាញមិនធម្មតាឬប្រព័ន្ធចូល។

Rainbo Hultmanបណ្ឌិតជំនួយការសាស្រ្តាចារ្យនាយកដ្ឋានសរីរវិទ្យាម៉ូលេគុលនិងជីវរូបវិទ្យាវិទ្យាស្ថានវិទ្យាសាស្ត្រប្រសាទរដ្ឋអាយអូវ៉ា - មហាវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ត្រនៃសាកលវិទ្យាល័យរដ្ឋវូវ៉ា

ការតភ្ជាប់អគ្គិសនីទូទាំងខួរក្បាលក្នុងការឈឺក្បាលប្រកាំង៖ ឆ្ពោះទៅរកការអភិវឌ្ឍន៍នៃការព្យាបាលតាមបណ្តាញ

ជំងឺឈឺក្បាលប្រកាំងគឺជាជំងឺដែលរីករាលដាលហើយជារឿយៗចុះខ្សោយ។ វាស្មុគស្មាញនិងពិបាកក្នុងការព្យាបាល។ អ្នកជម្ងឺមានរោគសញ្ញាខុសៗគ្នាដែលជារឿយៗបណ្តាលមកពីការថយចុះកម្តៅអារម្មណ៍ដែលអាចរួមបញ្ចូលការឈឺចាប់ចង្អោរការចុះខ្សោយចក្ខុវិស័យនិងផលប៉ះពាល់ផ្សេងទៀត។ ជំងឺឈឺក្បាលប្រកាំងប៉ះពាល់ដល់ផ្នែកផ្សេងៗគ្នានៃខួរក្បាលប៉ុន្តែមិនតែងតែមានវិធីដូចគ្នានោះទេហើយការព្យាបាលជាញឹកញាប់នឹងមិនមានផលប៉ះពាល់ដូចគ្នាពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់នោះទេ។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវរបស់វេជ្ជបណ្ឌិត Hultman ស្នើឱ្យពិនិត្យជំងឺឈឺក្បាលប្រកាំងដោយប្រើឧបករណ៍ថ្មីដោយមានគោលបំណងបំភ្លឺផ្លូវថ្មីសម្រាប់ការព្យាបាល។

ការស្រាវជ្រាវផ្អែកលើការរកឃើញរបស់ក្រុមនាងអំពីកត្តាអេឡិចត្រូម៉ាញ៉េទិចការវាស់ស្ទង់សកម្មភាពសកម្មភាពអគ្គិសនីនៅក្នុងខួរក្បាលដែលភ្ជាប់ទៅនឹងស្ថានភាពខួរក្បាលជាក់លាក់។ ដោយប្រើការវះកាត់ដើម្បីវាស់សកម្មភាពខួរក្បាលតាមគំរូកណ្តុរដែលតំណាងឱ្យទាំងការឈឺក្បាលប្រកាំងស្រួចស្រាវនិងរ៉ាំរ៉ៃក្រុមរបស់នាងនឹងសង្កេតមើលផ្នែកណាមួយនៃខួរក្បាលកណ្តុរដែលត្រូវបានធ្វើឱ្យសកម្មនិងនៅក្នុងលំដាប់អ្វីនៅលើមាត្រដ្ឋានមីលីវិនាទីជាលើកដំបូង។ ការរៀនម៉ាស៊ីននឹងជួយរៀបចំទិន្នន័យដែលប្រមូលបានហើយផែនទីអេឡិចត្រូនិចដែលបានបង្កើតអាចត្រូវបានប្រើដើម្បីជួយកំណត់ផ្នែកនៃខួរក្បាលដែលរងផលប៉ះពាល់និងរបៀបដែលអេឡិចត្រូម៉ាញ៉េទិចផ្លាស់ប្តូរតាមពេលវេលាជាពិសេសតាមរយៈការចាប់ផ្តើមនៃជំងឺរ៉ាំរ៉ៃ។ ការពិសោធន៍នេះក៏ពិនិត្យមើលលំនាំសកម្មភាពអគ្គិសនីដែលត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងការឆ្លើយតបអាកប្បកិរិយា។ ឧទាហរណ៍សញ្ញាអគ្គិសនីដែលត្រូវបានអង្កេតនៅក្នុងខួរក្បាលរបស់អ្នកដែលព្យាយាមចៀសវាងពន្លឺភ្លឺអាចផ្តល់វិធីមួយដើម្បីព្យាករណ៍ពីការឆ្លើយតបកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅនឹងការឈឺក្បាលប្រកាំង។

ផ្នែកទី ២ នៃការស្រាវជ្រាវរបស់វេជ្ជបណ្ឌិត Hultman បន្ទាប់មកនឹងប្រើឧបករណ៍ដូចគ្នាដើម្បីរកមើលថាតើវិធីព្យាបាលនិងការព្យាបាលមានដំណើរការយ៉ាងដូចម្តេច។ កត្តាអេឡិចត្រូនិចនៃមុខវិជ្ជាដែលត្រូវបានព្យាបាលដោយវិធីព្យាបាលទាំងនេះនឹងត្រូវប្រមូលនិងប្រៀបធៀបជាមួយនឹងការគ្រប់គ្រងដើម្បីកំណត់ថាតើផ្នែកណាខ្លះនៃខួរក្បាលត្រូវបានប៉ះពាល់និងតាមវិធីណាដែលជួយបង្ហាញពីឥទ្ធិពលនៃការព្យាបាលនីមួយៗ / ផលប៉ះពាល់ក៏ដូចជាផលប៉ះពាល់នៃការប្រើថ្នាំហួសកម្រិត។ ផលប៉ះពាល់ទូទៅដែលជួបប្រទះដោយអ្នកឈឺក្បាលប្រកាំងដែលព្យាយាមគ្រប់គ្រងស្ថានភាពរបស់ពួកគេ។

ហ្គ្រេហ្គោរីសឺររ័របណ្ឌិតសាស្រ្តាចារ្យរងនាយកដ្ឋានជីវវិទ្យាកោសិកានិងសរីរវិទ្យាមជ្ឈមណ្ឌលយូនីស៊ីអូណូទិកវិទ្យានៃសាកលវិទ្យាល័យ North Carolina

ធ្វើឱ្យធូរស្បើយនូវមូលដ្ឋានសរសៃប្រសាទនៃការឈឺចាប់មិនល្អ: សៀគ្វីនិងវិធីព្យាបាលថ្មីដើម្បីបញ្ចប់ការរីករាលដាលនៃការឈឺចាប់រ៉ាំរ៉ៃនិងការញៀនថ្នាំអូផ្ចូអ៊ីត។

ការឈឺចាប់គឺជារបៀបដែលខួរក្បាលរបស់យើងយល់ថាការរំញោចដែលអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាបទពិសោធន៍តែមួយទេ។ វាមានលក្ខណៈពហុវិស័យដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការបញ្ជូនពីសរសៃប្រសាទទៅខួរឆ្អឹងខ្នងនិងខួរក្បាលដំណើរការនៃសញ្ញាដែលបណ្តាលមកពីសកម្មភាពឆ្លុះបញ្ចាំងហើយបន្ទាប់មកតាមដានសកម្មភាពសរសៃប្រសាទដែលពាក់ព័ន្ធនឹងសកម្មភាពដើម្បីធ្វើឱ្យឈឺចាប់នៅជិតនិងដំណើរការនៃការសិក្សាស្មុគស្មាញដើម្បីចៀសវាងវា។ អនាគត។

ការឈឺចាប់ក៏ជាចំណុចសំខាន់នៃអ្វីដែលវេជ្ជបណ្ឌិត Scherrer មើលឃើញថាជាជំងឺរាតត្បាតពីរដែលទាក់ទងគ្នាគឺការរីករាលដាលនៃការឈឺចាប់រ៉ាំរ៉ៃដែលជះឥទ្ធិពលដល់ជនជាតិអាមេរិកប្រមាណ ១១៦ លាននាក់និងជំងឺរាតត្បាតដែលបណ្តាលមកពីការប្រើថ្នាំដែលមានឥទ្ធិពលនិងជារឿយៗញៀនដើម្បីព្យាបាលវា។ នៅក្នុងការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់វេជ្ជបណ្ឌិត Scherrer កំពុងស្វែងរកដើម្បីរកឱ្យឃើញច្បាស់នូវរបៀបដែលខួរក្បាលកំណត់នូវភាពមិនរីករាយនៃការឈឺចាប់។ ថ្នាំជាច្រើនស្វែងរកផលប៉ះពាល់នៃអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្តប៉ុន្តែជាញឹកញាប់ធ្វើឱ្យមានការរំភើបនិងធ្វើឱ្យសៀគ្វីរំភើបនិងដកដង្ហើមដែលនាំឱ្យមានការញៀន (និងដោយការប្រើហួសកំរិត) និងការបិទផ្លូវដង្ហើមដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះការស្លាប់ទាក់ទងនឹងអូផ្ចូអ៊ីត។

ក្រុមវេជ្ជបណ្ឌិតរបស់ Scherrer នឹងបង្កើតផែនទីខួរក្បាលនៃរង្វង់អារម្មណ៍ឈឺចាប់ដោយប្រើអន្ទាក់ហ្សែននិងការដាក់ស្លាកសញ្ញាណឺរ៉ូនដែលធ្វើឱ្យឈឺចាប់ដោយប្រើសញ្ញាសម្គាល់ fluorescent ។ ទីពីរកោសិកាខួរក្បាលដែលត្រូវបានធ្វើឱ្យសកម្មនឹងត្រូវបានបំបែកចេញហើយលេខកូដហ្សែនរបស់ពួកគេនឹងត្រូវបានដាក់ជាបន្តដោយរកមើលអ្នកទទួលធម្មតានៅលើកោសិកាទាំងនោះដែលអាចជាគោលដៅសម្រាប់ការព្យាបាល។ ចុងក្រោយការស្រាវជ្រាវនឹងស្រាវជ្រាវសមាសធាតុនៅក្នុងបណ្ណាល័យគីមីដែលត្រូវបានរចនាឡើងដើម្បីធ្វើអន្តរកម្មជាមួយឧបករណ៍ទទួលគោលដៅដែលបានកំណត់ណាមួយ។ ផលប៉ះពាល់នៃសមាសធាតុទាំងនោះមានទៅលើភាពមិនល្អនៃការឈឺចាប់។ និងថាតើសមាសធាតុទាំងនេះក៏មានហានិភ័យនៃការប្រើប្រាស់ហួសកម្រិតឬប៉ះពាល់ដល់ប្រព័ន្ធដង្ហើមដែរ។ ទីបំផុតបំណងគឺជួយរកវិធីល្អប្រសើរជាងមុនដើម្បីបំបាត់ការឈឺចាប់គ្រប់ប្រភេទនិងលើកកម្ពស់សុខុមាលភាពនិងគុណភាពជីវិតរបស់អ្នកជំងឺដែលជួបប្រទះ។