ຫມວດ: ພາສາ:Impact Story
ຫ້າປີຫຼັງຈາກການຄາດຕະກໍາ George Floyd, ນັກສິລະປິນແລະຜູ້ຖືວັດທະນະທໍາໃນລັດ Minnesota ຍັງສືບຕໍ່ເປັນສິ່ງຈໍາເປັນໃນການຊ່ວຍເຫຼືອຄວາມຝັນແລະສ້າງອະນາຄົດທີ່ຍຸດຕິທໍາ, ສ້າງສັນ, ແລະອຸດົມສົມບູນ. ຮູບປັ້ນ, ຮູບແຕ້ມ, ເພງ, ແລະສິລະປະອື່ນໆທີ່ເກີດຈາກຄວາມໂສກເສົ້າໃນປີ 2020 ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຊຸມຊົນໃນທົ່ວເມືອງຄູ່ແຝດ ແລະປະເທດຊາດນຳທາງໄປສູ່ຄວາມສັບສົນ, ຮຽກຮ້ອງຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະເລີ່ມປິ່ນປົວ.
"ໃນ Minnesota ແລະນອກນັ້ນ, ນັກສິລະປິນບໍ່ພຽງແຕ່ຕອບສະຫນອງໃນປັດຈຸບັນ, ພວກເຂົາກໍາລັງສ້າງມັນ. ຈາກຕົວເມືອງໃຫຍ່ໄປຫາຕົວເມືອງຂະຫນາດນ້ອຍ, ຈາກຝາຫ້ອງວາງສະແດງເຖິງຕາຕະລາງເຮືອນຄົວ, ພວກເຂົາທ້າທາຍຄວາມບໍ່ຍຸຕິທໍາ, ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະບາດແຜຂອງຊຸມຊົນ, ການເຊື່ອມໂຍງການກໍ່ສ້າງ, ແລະນໍາພາ."—DEANNA CUMmings, ຜູ້ອໍານວຍການໂຄງການສິລະປະແລະວັດທະນະທໍາ
ມິນເນໂຊຕາເປັນບ້ານຂອງນັກສິລະປິນຫຼາຍກວ່າ 30,000 ຄົນ ແລະຫຼາຍກວ່າ 1,600 ອົງການສິລະປະ. ຈາກຕົວເມືອງຊົນນະບົດໄປສູ່ຕົວເມືອງໃຫຍ່, ນັກສິລະປິນແລະຜູ້ຖືວັດທະນະທໍາຊ່ວຍຟື້ນຟູຖະຫນົນຫົນທາງຕົ້ນຕໍ, ສ້າງພື້ນທີ່ສໍາລັບການປິ່ນປົວ, ແລະເປີດປະຕູໃຫມ່ໃນຫົວໃຈແລະຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາທີ່ສ້າງຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍກວ່າເກົ່າລະຫວ່າງພວກເຮົາ. ໃນວັນຄົບຮອບ 5 ປີແຫ່ງການເສຍຊີວິດຂອງ George Floyd, ປະເທດຊາດຂອງພວກເຮົາແມ່ນຢູ່ໃນໄລຍະທີ່ມີຄວາມບໍ່ແນ່ນອນ. ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈເຖິງປັດຈຸບັນນີ້, ພວກເຮົາໄດ້ຂໍໃຫ້ນັກສິລະປິນແລະຜູ້ຖືວັດທະນະທໍາຫົກຄົນຄິດເຖິງສອງຄໍາຖາມ:
- ຜູ້ຖືສິນລະປິນ/ນັກສິລະປະ/ວັດທະນະທຳປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມ ແລະການປິ່ນປົວຊຸມຊົນໄດ້ແນວໃດ?
- ອັນໃດເປັນແຮງບັນດານໃຈ ຫຼືກະຕຸ້ນເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລາທີ່ທ້າທາຍເຫຼົ່ານີ້?
ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາບອກພວກເຮົາ.
Marcie Rendon
ຜູ້ຂຽນ, ນັກຂຽນລະຄອນ, ນັກກະວີ, ນັກເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຊຸມຊົນ
"ສິລະປະແມ່ນການປິ່ນປົວ, ສິລະປະມີຄວາມສາມາດປິ່ນປົວ, ບໍາລຸງລ້ຽງ, ດົນໃຈ. ໂດຍການຂຽນເລື່ອງຂອງພວກເຮົາ, ຮ້ອງເພງຂອງພວກເຮົາ, ແຕ້ມວິໄສທັດຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຮັກສາຄວາມຫວັງ - ຂອງພວກເຮົາແລະຄົນອື່ນ. ໃນເວລາທີ່ຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງສ້າງຄວາມງາມພວກເຂົາບໍ່ສາມາດທໍາລາຍໄດ້. ພວກເຮົາຕ້ອງການຜູ້ສ້າງເພີ່ມເຕີມໃນເວລານີ້, ມີສາຍຕາຫຼາຍ, ຄົນທີ່ແບ່ງປັນຄວາມງາມແລະຄວາມຫວັງ."
ຜູ້ຖືສິນລະປິນ/ນັກສິລະປະ/ວັດທະນະທຳປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມ ແລະການປິ່ນປົວຊຸມຊົນໄດ້ແນວໃດ?
ສິນລະປະແມ່ນການປິ່ນປົວ. ສິລະປະມີຄວາມສາມາດໃນການປິ່ນປົວ, ບໍາລຸງລ້ຽງ, ດົນໃຈ. ໂດຍການຂຽນເລື່ອງຂອງພວກເຮົາ, ຮ້ອງເພງຂອງພວກເຮົາ, ແຕ້ມພາບວິໄສທັດຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຮັກສາຄວາມຫວັງໃຫ້ມີຊີວິດຢູ່ - ຂອງພວກເຮົາເອງແລະຄົນອື່ນ. ເມື່ອຜູ້ໃດຜູ້ນຶ່ງສ້າງຄວາມງາມ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ສາມາດທໍາລາຍໄດ້. ພວກເຮົາຕ້ອງການຜູ້ສ້າງເພີ່ມເຕີມໃນເວລານີ້. ມີວິໄສທັດເພີ່ມເຕີມ. ຫຼາຍຄົນທີ່ແບ່ງປັນຄວາມງາມ ແລະຄວາມຫວັງ. ແລະຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ເວົ້າກ່ຽວກັບຮູບພາບທີ່ສວຍງາມຫຼືຄໍາເວົ້າທີ່ສະຫວ່າງຂອງຄວາມສະຫງົບແລະຄວາມຮັກ. ເຖິງແມ່ນວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ແຕ່ພວກເຮົາຕ້ອງການຜູ້ທີ່ຈະດົນໃຈຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ຄວາມເອື້ອເຟື້ອເພື່ອແຜ່, ແລະ ການເພິ່ງພາອາໄສ. ການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມແລະການປິ່ນປົວຊຸມຊົນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີວິໄສທັດສິລະປິນແລະຜູ້ຖືວັດທະນະທໍາທີ່
ເວົ້າຄວາມຈິງ. ຜູ້ທີ່ນໍາພາດ້ວຍຄວາມຮັກ. ຜູ້ຖືວັດທະນະທໍາ, ໂດຍສະເພາະ, ຮູ້ວ່າມີພຽງພໍສໍາລັບທຸກຄົນ. ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນໂລກ 'ຂາດແຄນ'. ພວກເຮົາອາໄສຢູ່ໃນໂລກທີ່ສົ່ງເສີມຄວາມຢ້ານກົວກ່ຽວກັບການຂາດຊັບພະຍາກອນ. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຂອງເຮົາຮັບປະກັນວ່າໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວຢ່າງອ່ອນໂຍນ, ແຜ່ນດິນໂລກໃຫ້ທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການ. ນັກສິລະປິນ, ໂດຍສະເພາະ, ຄວາມເປັນຈິງຂອງເອກະສານ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ອາຍຈາກຄວາມຈິງ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຊອກຫາວິທີທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມຈິງແກ່ຄົນອື່ນໃນວິທີທີ່ຄົນອື່ນສາມາດເຫັນໄດ້, ຮູ້ສຶກ, ຮູ້ບຸນຄຸນ, ແລະ ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກ. ສິນລະປະປິ່ນປົວ. ຫມໍສ້າງສິລະປະ.
ອັນໃດເປັນແຮງບັນດານໃຈ ຫຼືກະຕຸ້ນເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລາທີ່ທ້າທາຍເຫຼົ່ານີ້?
ໃນເວລານີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຄວາມກ້າຫານແລະຄວາມກ້າຫານຂອງຜູ້ອື່ນ. ຂ້ອຍພົບຄວາມຫວັງໃນຄວາມຕະຫຼົກ ແລະ ຄວາມເອື້ອເຟື້ອເພື່ອແຜ່ຂອງວິນຍານ. ລູກໆ, ຫລານໆ ແລະ ຫລານໆຂອງຂ້ອຍ, ຜູ້ທີ່ຢູ່ລອດ, ຜູ້ຕໍ່ສູ້, ອົດທົນ ແລະຫົວຂວັນ, ເຖິງວ່າຈະມີນະໂຍບາຍການຂ້າລ້າງເຊື້ອຊາດເຜົ່າພັນທີ່ເວົ້າວ່າບໍ່ມີໃຜໃນພວກເຮົາຄວນຈະຢູ່ທີ່ນີ້. ທຸກໆມື້ພວກເຂົາໃຫ້ຄວາມຫວັງແກ່ຂ້ອຍ. ບຸກຄົນສະເພາະອື່ນໆທີ່ສ້າງແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ຂ້ອຍແມ່ນຄົນຄືບ້າພີທີ່ທຸກໆບົດກະວີເວົ້າເຖິງຄວາມຈິງ ແລະຄວາມຮັກຂອງຄອບຄົວ, ຊຸມຊົນ, ແລະຄວາມໂກດແຄ້ນອັນຊອບທໍາໃນຄວາມບໍ່ຍຸຕິທໍາ. Sharon Day, Ojibwe Mide water walker, ຍັງສ້າງແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ຂ້ອຍດ້ວຍການອຸທິດຕົນເພື່ອບໍ່ພຽງແຕ່ຄວາມສະຫວັດດີການຂອງຊຸມຊົນພື້ນເມືອງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ຕ້ອງການນ້ໍາເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດ. ຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ງຽບສະຫງົບ, ຖ່ອມຕົວຂອງນາງເພື່ອຕັ້ງສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງຢ່າງຕັ້ງໃຈສໍາລັບທຸກຄົນທີ່ສົນໃຈທີ່ຈະສັງເກດ, ວ່າການລຸກຂຶ້ນແລະວາງຂັ້ນຕອນຫນຶ່ງຕໍ່ຫນ້າຄົນອື່ນສາມາດເຮັດໃຫ້ສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນໂລກເມື່ອເຮັດດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈດີ. ເພື່ອນຂອງຂ້ອຍ Mark, Ojibwe drum keeper, ຜູ້ທີ່ໄດ້ກາຍເປັນຕາບອດ, ແຕ່ຍັງສືບຕໍ່ຮ້ອງເພງ Ojibwe ກັບຄົນລຸ້ນຕໍ່ໄປ. ໝູ່ເພື່ອນນັກສິລະປິນຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຮູ້ວິທີກ້າຫານ, ດັງກ້ອງກັງວານຢູ່ຕໍ່ໜ້າການກົດຂີ່ທຸກຢ່າງ. ມີຄວາມສວຍງາມຫຼາຍໃນໂລກ, ມີຫຼາຍຢ່າງ, ຖ້າພຽງແຕ່ເຮົາສາມາດໃສ່ໃຈ ແລະ ກ້າທີ່ຈະຊອກຫາມັນ.
ຫລາຍປີກ່ອນຂ້ອຍຂຽນວ່າ: ຂ້ອຍຫົວເລາະກັບຄວາມພະຍາຍາມຂອງພວກເຂົາທີ່ຈະຂ້າພວກເຮົາທຸກຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍເຫັນພຸ່ມໄມ້ດອກກຸຫລາບປ່າທີ່ເຕີບໃຫຍ່ອອກຈາກຄອນກີດຕາມ I94.
Bethany Lacktorin
ນັກປະຕິບັດ, ຜູ້ຈັດຕັ້ງ, ຜູ້ຜະລິດສື່ມວນຊົນ, ນັກດົນຕີ
"ການແບ່ງປັນເລື່ອງລາວຂອງພວກເຮົາແລະແລກປ່ຽນປະສົບການດ້ານສິລະປະໃຫ້ຂອບເຂດທີ່ປອດໄພສໍາລັບການຮຽນຮູ້ຂອງກັນແລະກັນແລະການຄົ້ນພົບຮ່ວມກັນ. ມັນແມ່ນບ່ອນທີ່ການເຊື່ອມຕໍ່ຂອງມະນຸດມີໂອກາດທີ່ຈະຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຍາວພໍສໍາລັບການປິ່ນປົວເລີ່ມຕົ້ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນເປັນພຽງແຕ່ຄົນດຽວໃນເວລາດຽວ, ຢູ່ໃນຕົວເມືອງຂະຫນາດນ້ອຍຜົນກະທົບແມ່ນເລິກເຊິ່ງຖ້າວ່າບໍ່ກວ້າງ."
ຜູ້ຖືສິນລະປິນ/ນັກສິລະປະ/ວັດທະນະທຳປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມ ແລະການປິ່ນປົວຊຸມຊົນໄດ້ແນວໃດ?
ເປັນຄົນທີ່ມີສີສັນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເຂດຊົນນະບົດຂອງ MN ສາມາດຖືກຫຸ້ມຫໍ່ດ້ວຍນ້ໍາຫນັກພິເສດ. ບາງທີມັນອາດຈະເປັນບົດບາດຂອງຜູ້ສ້າງຂົວທີ່ມີນ້ໍາຫນັກເບົາ. ຫຼືບາງທີບາງຄັ້ງມັນເປັນແຮງຈູງໃຈທີ່ໜັກໜ່ວງກວ່າຂອງ “ບົດບາດ” ຂອງສັງຄົມ. ໃນທ່າມກາງການຮອງຮັບບົດບາດເຫຼົ່ານັ້ນ tokenization ຍັງເປັນຈິງ. ບໍ່ວ່າມັນຈະເປັນການບົ່ງບອກຕົວຕົນຂອງຈິດຕະນາການຫຼືຕົວຕົນທີ່ໄດ້ຮັບການສະແດງໃຫ້ເຫັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການຍອມຮັບມັນເປັນປະເພດຂອງການສະແດງອອກທີ່ສຸພາບຂອງຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນ. ໃນການຕັ້ງຄ່ານີ້, ຂະບວນການສິນລະປິນໄດ້ກາຍເປັນວິທີການສ້າງກອບແລະມີຄວາມຢາກຮູ້ໂດຍບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈ. ການແບ່ງປັນເລື່ອງລາວຂອງພວກເຮົາ ແລະແລກປ່ຽນປະສົບການດ້ານສິລະປະໃຫ້ຂອບເຂດທີ່ປອດໄພສຳລັບການຮຽນຮູ້ເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ ແລະ ການຄົ້ນພົບຮ່ວມກັນ. ມັນເປັນບ່ອນທີ່ການເຊື່ອມຕໍ່ຂອງມະນຸດມີໂອກາດທີ່ຈະຂະຫຍາຍຕົວຍາວພຽງພໍສໍາລັບການປິ່ນປົວທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນເປັນພຽງແຕ່ຄົນດຽວໃນເວລາດຽວ, ໃນຕົວເມືອງຂະຫນາດນ້ອຍຜົນກະທົບແມ່ນເລິກຖ້າຫາກວ່າບໍ່ກວ້າງ.
ອັນໃດເປັນແຮງບັນດານໃຈ ຫຼືກະຕຸ້ນເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລາທີ່ທ້າທາຍເຫຼົ່ານີ້?
ສິລະປະໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ມາດົນນານເປັນເຄື່ອງມືສໍາລັບການດົນໃຈການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມ. ການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການເຊື່ອມຕໍ່. ບໍ່ມີຫຍັງກະຕຸ້ນແລະຊຸກຍູ້ໃຫ້ຂ້ອຍຫຼາຍກວ່າການເຫັນຄວາມສໍາພັນເລີ່ມຕົ້ນແລະເຕີບໂຕໃນການສະແດງຫຼືການສະແດງຫຼືກອງປະຊຸມ. ມັນບໍ່ໜ້າເຊື່ອທີ່ຈະເຫັນວ່າຄົນແປກໜ້າກາຍເປັນໝູ່ກັນຢ່າງໄວວາເມື່ອເຂົາເຈົ້າມີໂອກາດສ້າງສິ່ງໜຶ່ງຮ່ວມກັນ.
Seitu Jones
ຈິດຕະນາການຫຼາຍວິຊາ, ຜູ້ສະໜັບສະໜູນ ແລະຜູ້ສ້າງ
"ນັກສິລະປິນແລະນັກເຄື່ອນໄຫວທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, Harry Belafonte, ໄດ້ພັນລະນາວ່າຕົນເອງບໍ່ແມ່ນນັກສິລະປິນທີ່ຫັນເປັນນັກເຄື່ອນໄຫວ, ແຕ່ຍ້ອນວ່ານັກເຄື່ອນໄຫວໄດ້ຫັນສິລະປິນທີ່ເລີ່ມຕົ້ນໃຊ້ເພງເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນເສັ້ນທາງໄປຂ້າງຫນ້າ. ພາລະກິດຂອງພວກເຮົາແມ່ນເພື່ອຈາລຶກປະຫວັດສາດຂອງນັກສິລະປິນແມ່ນນັກສະແດງປະຫວັດສາດທີ່ນັກສິລະປິນສ້າງຮູບແຕ້ມຢູ່ເທິງຝາຖ້ໍາ, ຈາລຶກຄໍາເວົ້າຂອງ Koran, ພຣະຄໍາພີ, ແລະ Torah ພວກເຮົາເປັນຜູ້ສ້າງບົດເພງທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມສະເຫມີວ່ານັກສິລະປິນສາມາດຊ່ວຍສ້າງໂລກໃຫມ່ໄດ້.
ຫ້າປີໄດ້ຜ່ານໄປນັບຕັ້ງແຕ່ການຄາດຕະກໍາ George Floyd ແລະ "ການຄິດໄລ່ເຊື້ອຊາດ" ທີ່ເກີດຂຶ້ນຫຼັງຈາກນັ້ນ. ມັນແມ່ນ "ການປຸກ" ສໍາລັບປະເທດຊາດແລະໂລກທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາທຸກຄົນລຸກຂຶ້ນ. ແຕ່ມັນບໍ່ແມ່ນຄັ້ງທຳອິດສຳລັບພວກເຮົາຫຼາຍຄົນ…
ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ຈໍາໄດ້ຢືນຢູ່ທາງຫນ້າຂອງໂທລະພາບກັບພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະເບິ່ງ Walter Cronkite ບອກພວກເຮົາກ່ຽວກັບການເສຍຊີວິດຂອງດຣ Martin Luther King Jr. ໃນມື້ຕໍ່ມາ, ກຸ່ມນັກສຶກສາສີດໍາຂະຫນາດນ້ອຍຂອງພວກເຮົາຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ Washburn ໃນພາກໃຕ້ Minneapolis ໄດ້ຍ່າງອອກຈາກໂຮງຮຽນເພື່ອມຸ່ງຫນ້າໄປຍັງໂບດທ້ອງຖິ່ນສໍາລັບການອະທິຖານ.
ຫຼັງຈາກການໂຕ້ວາທີຫຼາຍລະຫວ່າງແມ່ແລະພໍ່ຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບວ່າພວກເຮົາຄວນຈະເດີນທາງໄປຢາມພີ່ນ້ອງ Chicago ຂອງພວກເຮົາຫຼືບໍ່, ພວກເຮົາອອກຈາກຕອນແລງຂອງການເດີນທາງໃນວັນພັກ Easter ເພື່ອໄປຢ້ຽມຢາມຄອບຄົວແມ່ຂອງຂ້ອຍໃນ Chicago, ແລະເປັນພະຍານເຖິງຄວາມໂສກເສົ້າແລະຄວາມໂກດແຄ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ້ນວາຍທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນສະຫະລັດຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Dr. King. ດຽວນີ້ບາງຄົນອ້າງເຖິງການລົບກວນເຫຼົ່ານັ້ນວ່າ Holy Week Uprising. ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນນັກຮຽນຂອງ ດຣ. ຄິງ, ຮູ້ວ່າປັດຊະຍາຂອງລາວໄດ້ກຳນົດຜົນງານຂອງຂ້ອຍວ່າເປັນນັກສິລະປິນຫຼາຍປານໃດ.
ດຣ.ຄິງ ເຜີຍແຜ່ຄວາມຮັກປະຕິວັດ. Cornell West ເອີ້ນລາວວ່າ Radical King. ເລື້ອຍໆ, ຮູບແຕ້ມຂອງ ດຣ.ຄິງ ທີ່ຖືກແຕ້ມໃນທຸກວັນນີ້ ບໍ່ໄດ້ລວມເຖິງການກະທົບກະເທືອນຕໍ່ສະຖານະການ ຫຼືການຂົ່ມຂູ່ແນວຄິດຂອງລາວ ໃນການນຳເອົາການເຄື່ອນໄຫວສິດທິພົນລະເຮືອນ, ການເຄື່ອນໄຫວຕ້ານສົງຄາມ, ການເຄື່ອນໄຫວຂອງແມ່ຍິງ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວດ້ານສິ່ງແວດລ້ອມ ຕໍ່ກັບຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນອຳນາດ.
ນັກສິລະປິນແລະນັກເຄື່ອນໄຫວທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, Harry Belafonte, ອະທິບາຍວ່າຕົນເອງບໍ່ແມ່ນນັກສິລະປິນທີ່ຫັນເປັນນັກເຄື່ອນໄຫວ, ແຕ່ຍ້ອນວ່ານັກເຄື່ອນໄຫວໄດ້ຫັນສິລະປິນທີ່ເລີ່ມຕົ້ນໃຊ້ເພງເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນເສັ້ນທາງຕໍ່ໄປ. Harry Belafonte ເວົ້າວ່າ 'ນັກສິລະປິນເປັນຜູ້ຮັກສາປະຕູຂອງຄວາມຈິງ.' ພາລະກິດຂອງພວກເຮົາແມ່ນເພື່ອຈາລຶກປະຫວັດສາດ. ນັກສິລະປິນແມ່ນຜູ້ຂົນສົ່ງປະຫວັດສາດ. ນັກສິລະປິນສ້າງຮູບແຕ້ມຢູ່ເທິງຝາຖ້ໍາ, ຈາລຶກຄໍາເວົ້າຂອງ Koran, ຄໍາພີໄບເບິນແລະ Torah. ພວກເຮົາແມ່ນຜູ້ທີ່ສ້າງເພງທີ່ໄດ້ຊ່ວຍຍົກຕົວພວກເຮົາທັງຫມົດ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກສະເໝີວ່ານັກສິລະປິນສາມາດຊ່ວຍສ້າງໂລກໃໝ່ໄດ້.
ນີ້ແມ່ນພື້ນຖານຂອງການເຮັດວຽກຂອງຂ້ອຍໃນຖານະນັກສິລະປິນ. Arleta Little, ນັກກະວີແລະຜູ້ອໍານວຍການຂອງ Loft, ໃນຂະນະທີ່ນາງເປັນເຈົ້າຫນ້າທີ່ໂຄງການຂອງ McKnight Foundation, ຂຽນວ່າ, "ນັກສິລະປິນແລະອົງການສິລະປະບໍ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເພາະວ່າພວກເຮົາບໍ່ມີຄວາມສາມາດ, ພວກເຮົາມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເພາະວ່າຊັບພະຍາກອນແລະໂອກາດແມ່ນຖືກປະຕິເສດຢ່າງເປັນລະບົບແລະໂຄງສ້າງຂອງພວກເຮົາ." ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຜິດຂອງພວກເຮົາທີ່ສຽງຂອງພວກເຮົາບໍ່ດັງກວ່າ.
ສອງ ສາມ ມື້ ຫຼັງ ຈາກ ການ ຂ້າ George Floyd, ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ໄດ້ ຄິດ ວ່າ, "ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ຈະ ເຮັດ ແນວ ໃດ ເພື່ອ ສະ ແດງ ຄວາມ ຮັກ ຂອງ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ທີ່ ມີ ຕໍ່ ມະ ນຸດ ແລະ ຄວາມ ເຈັບ ປວດ ຂອງ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ສໍາ ລັບ ການ ສູນ ເສຍ ຊາຍ ຜິວ ດຳ ຄົນ ອື່ນ?" ຄໍາຕອບຂອງຂ້ອຍແມ່ນການສ້າງສິລະປະແລະສ້າງຮູບແຕ້ມຂອງ George Floyd ທີ່ຈະມີໃຫ້ໂລກເພື່ອຈື່ຈໍາລາວແລະຊີ້ໃຫ້ພວກເຮົາທຸກຄົນໄປສູ່ຄວາມຍຸດຕິທໍາ.
ເມື່ອຫ້າປີກ່ອນ, ການຕື່ນຂຶ້ນມານັ້ນໄດ້ຖືກຕອບ, ແລະຄໍາຫມັ້ນສັນຍາທີ່ໄດ້ເຮັດໃນປັດຈຸບັນໄດ້ຖືກທໍາລາຍ. ໃນຖານະເປັນນັກສິລະປິນ, ຖ້າຫາກວ່າພວກເຮົາບໍ່ຕ້ານທານແລະສືບຕໍ່ທ້າທາຍຄວາມບໍ່ຍຸດຕິທໍາ, ການປຸກທີ່ຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຄໍາຕອບ.
David Mura
Memoirist, essayist, novelist, poet, ນັກວິຈານ, playwright ແລະນັກສະແດງ
"ສິ່ງທີ່ນັກສິລະປິນເຮັດແມ່ນບອກແລະສະແດງແລະບັນຍາຍຄວາມຈິງກັບອໍານາດ; ຫນ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາແມ່ນເພື່ອເຈາະເກີນຫນ້າຈໍຂອງ cliches ແລະການຂີ້ຕົວະແລະອາຍແກັສທີ່ສ້າງຂື້ນເພື່ອລວບລວມອໍານາດຂອງມັນ. ດັ່ງທີ່ຂ້ອຍບອກນັກຂຽນຂອງຂ້ອຍ, ພວກເຮົານັກຂຽນລາກສິ່ງຂອງອອກຈາກຕູ້ເສື້ອຜ້າຫຼືຈາກລຸ່ມໂຕະແລະນໍາເອົາຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ຫນ້າພໍໃຈທີ່ຜູ້ທີ່ມີອໍານາດຢາກປະຕິເສດ - ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນຄອບຄົວຂອງນັກສິລະປິນ, ຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາ. ແລະພວກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຊອກຫາສິ່ງທີ່ຈະແຈ້ງຢູ່ສະ ເໝີ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະຊອກຫາພາສາ, ສິລະປະເພື່ອສະແດງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮູ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນມີພາສາ, ສິລະປະທີ່ຈະສະແດງອອກ.”
"ຄວາມຈິງ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫນຶ່ງໃນການຕີຄວາມມັນ, ເກີນຫນ້າຈໍຂອງ cliches. ທຸກໆວັດທະນະທໍາຜະລິດຫນ້າຈໍດັ່ງກ່າວ, ບາງສ່ວນເພື່ອອໍານວຍຄວາມສະດວກໃນການປະຕິບັດຂອງຕົນເອງ (ເພື່ອສ້າງນິໄສ) ແລະບາງສ່ວນເພື່ອລວມອໍານາດຂອງຕົນເອງ. ຄວາມເປັນຈິງແມ່ນ inimical ສໍາລັບຜູ້ທີ່ມີອໍານາດ." —John Berger, ແລະຫົວໃຈຂອງພວກເຮົາ, ໃບຫນ້າຂອງພວກເຮົາ, ຫຍໍ້ເປັນຮູບ
ສິ່ງທີ່ນັກສິລະປິນເຮັດແມ່ນບອກແລະສະແດງແລະເລົ່າຄວາມຈິງໃຫ້ແກ່ອຳນາດ; ວຽກ ງານ ຂອງ ພວກ ເຮົາ ແມ່ນ ເພື່ອ ເຈາະ ນອກ ຫນ້າ ຈໍ ຂອງ cliches ແລະ ການ ຕົວະ ແລະ gaslighting ວ່າ ພະ ລັງ ງານ ທີ່ ສ້າງ ເພື່ອ ລວມ ພະ ລັງ ງານ ຂອງ ຕົນ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບອກນັກຮຽນຂຽນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພວກເຮົານັກຂຽນໄດ້ລາກສິ່ງຂອງອອກຈາກຕູ້ເສື້ອຜ້າຫຼືຈາກພາຍໃຕ້ໂຕະແລະນໍາເອົາຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ຫນ້າພໍໃຈຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນອໍານາດຢາກປະຕິເສດ - ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນຄອບຄົວ, ຊຸມຊົນຫຼືປະເທດຊາດ. ພວກເຮົານັກສິລະປິນເຮັດໃຫ້ຮູບຄົນຂອງຄວາມເປັນຈິງສັບສົນສັບສົນ. ແລະພວກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຊອກຫາສິ່ງທີ່ຊັດເຈນຢູ່ສະເຫມີ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະຊອກຫາພາສາ, ສິລະປະເພື່ອສະແດງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮູ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນມີພາສາ, ສິລະປະທີ່ຈະສະແດງອອກ.
ພວກເຮົາຫຼາຍຄົນໄດ້ຖືກເລົ່າເລື່ອງຂອງພວກເຮົາ, ສຽງຂອງພວກເຮົາ, ບໍ່ສໍາຄັນ, ແຕ່ເມື່ອພວກເຮົາເຫັນຄົນອື່ນຈາກຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາສະແດງຄວາມຈິງຂອງພວກເຂົາ, ບັນຍາຍຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໃຫ້ສຽງກັບສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຫັນແລະຄິດແລະຮູ້ສຶກ, ພວກເຮົາຮູ້ສຶກວ່າມີຄວາມເຂັ້ມແຂງທີ່ຈະເຮັດເຊັ່ນດຽວກັນ. ສິລະປະເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາມີເສລີພາບນັ້ນ, ແລະນັກສິລະປິນບອກຄົນອື່ນໃຫ້ໃຊ້ເສລີພາບໃນຕົວເອງ.
ແນ່ນອນ, ມັນເວົ້າງ່າຍກວ່າການເຮັດ. ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າພວກເຮົາອາໄສຢູ່ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ. ໃນປື້ມສຸດທ້າຍຂອງຂ້ອຍ, The Stories Whiteness Tells Itself: Racial Myths and Our American Narratives, ຂ້ອຍກວດເບິ່ງເລື່ອງຂີ້ຕົວະ, myths, ການບິດເບືອນແລະການລະເລີຍໃນຫຼາຍໆເລື່ອງທີ່ຄົນອາເມລິກາຂາວບອກກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດຂອງພວກເຮົາແລະປະຈຸບັນຂອງພວກເຮົາແລະຂ້ອຍສະເຫນີໃນທາງກົງກັນຂ້າມກັບເລື່ອງເລົ່າ - ທັງປະຫວັດສາດແລະນິຍາຍ - ທີ່ຄົນອາຟຣິກາແລະປະສົບການຊີວິດຂອງພວກເຂົາ.
ຫນຶ່ງໃນຈຸດສໍາຄັນຂອງຫນັງສືແມ່ນວ່າຫຼັງຈາກຄວາມກ້າວຫນ້າຂອງທຸກໆປະເທດນີ້ເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມສະເຫມີພາບທາງດ້ານເຊື້ອຊາດ, ມັກຈະຢູ່ໃນຮູບແບບຂອງກົດຫມາຍ, ເຊັ່ນ: ສະບັບປັບປຸງທີສິບສາມ, ສິບສີ່ແລະສິບຫ້າ, ສະເຫມີມີປະຕິກິລິຍາດ້ານເຊື້ອຊາດ, ເຊິ່ງທີ່ສໍາຄັນ, ຖ້າບໍ່ແມ່ນຄົນສີຂາວສ່ວນໃຫຍ່, ຍູ້ດັນຄວາມກ້າວຫນ້ານັ້ນແລະພະຍາຍາມທໍາລາຍມັນ. ເປົ້າໝາຍຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນເພື່ອໃຫ້ປະເທດຄືນສູ່ສະພາບບໍ່ສະເໝີພາບທາງດ້ານເຊື້ອຊາດໃນເມື່ອກ່ອນ. ໃນການຕອບໂຕ້ຄືນນີ້, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກເພື່ອຫຼີກເວັ້ນແລະເຮັດໃຫ້ຄວາມກ້າວໜ້າທາງດ້ານກົດໝາຍຫຼືທາງການເມືອງທີ່ບໍ່ມີຄວາມສະເໝີພາບ.
ດຽວນີ້ພວກເຮົາຢູ່ໃນທ່າມກາງການຄັດຄ້ານດັ່ງກ່າວ. ແລະດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາຕ້ອງຈື່ໄວ້ວ່າຄົນອື່ນກ່ອນທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຕໍ່ສູ້ຕ້ານກັບ retrenchs ເຫຼົ່ານີ້, ການຖອນຄືນເຫຼົ່ານີ້, ແລະພວກເຂົາກໍ່ຍັງຕ້ອງຕໍ່ສູ້, ຕໍ່ສູ້ຕໍ່ໄປເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມຫວັງແລະຄວາມພໍໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນຄວາມຄືບຫນ້າບາງຢ່າງໄດ້ຖືກທໍາລາຍ. ຄວາມອົດທົນຂອງພວກເຂົາ, ຄວາມອົດທົນຂອງພວກເຂົາ, ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມກ້າວຫນ້າໃດກໍ່ຕາມ, ສິດທິໃດກໍ່ຕາມທີ່ພວກເຮົາໃຊ້ໃນປັດຈຸບັນ, ແລະດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາຕ້ອງຈື່ຈໍາວ່າພວກເຮົາກໍາລັງຕໍ່ສູ້ເພື່ອອະນາຄົດ, ດັ່ງທີ່ອະດີດໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບພວກເຮົາ, ສໍາລັບໂອກາດທີ່ພວກເຮົາມີໃນອະດີດ.
ບໍ່ດົນມານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນການຫຼິ້ນລະຄອນປະຫວັດສາດ, ນັກຮົບລັບ, ໂດຍ Rick Shiomi, ເຊິ່ງບອກເລື່ອງຂອງການບໍລິການທາງທະຫານຂອງຊາວຍີ່ປຸ່ນອາເມລິກາທີ່ຮຽນພາສາຍີ່ປຸ່ນຢູ່ Fort Snelling; ທະຫານເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ອອກໄປໃນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ເພື່ອຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ນໍາທາງສະໜາມຮົບ, ສອບສວນນັກໂທດ ແລະຜູ້ແປຂໍ້ຄວາມ ແລະເອກະສານຍີ່ປຸ່ນທີ່ຖືກຈັບ ຫຼືຂັດຂວາງ. ນາຍພົນ Willoughby, ຫົວໜ້າກົມສືບລັບຂອງ MacArthur ກ່າວວ່າ ທະຫານ MIS Nisei ເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຫຼຸດສົງຄາມຢູ່ໃນປາຊີຟິກສັ້ນລົງ 2 ປີ ແລະໄດ້ຊ່ວຍຊີວິດຊາວອາເມຣິກັນ 1 ລ້ານຄົນ, ຊຶ່ງໝາຍຄວາມວ່າມີຊາວອາເມຣິກັນທີ່ຕໍ່ຕ້ານຊາວເອເຊຍ, ຕໍ່ຕ້ານການອົບພະຍົບທີ່ມີຊີວິດຢູ່ໃນທຸກວັນນີ້ ເພາະວ່າທະຫານ Nisei ເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຊ່ວຍຊີວິດພໍ່ ແລະພໍ່ຕູ້ຂອງພວກເຂົາ.
ແຕ່ Nisei ຫຼາຍຄົນເຫຼົ່ານີ້ແລະຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ, ລວມທັງລຸງຂອງຂ້ອຍທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນ MIS, ໄດ້ຖືກຄຸມຂັງໂດຍລັດຖະບານໃນ camps ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາຖືກລ້ອມຮອບດ້ວຍຮົ້ວເຫຼັກກ້າແລະ towers rifle ທີ່ມີກອງ. ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບສິດຂອງການທົດລອງຫຼື writ ຂອງ habeas corpus. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕໍ່ສູ້ຕ້ານກັບຄວາມອະຄະຕິທາງເຊື້ອຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະສົບ. ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າເປັນໜີ້ພວກເຂົາ ແລະຄວາມຊົງຈຳຂອງພວກເຂົາທີ່ຈະສືບຕໍ່ຕໍ່ສູ້ເພື່ອສິດທິຂອງຊາວອາເມຣິກັນທັງໝົດ.
ແຕ່ມັນບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ອະດີດເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນແຮງບັນດານໃຈ. ໃນປີ 2022 ລູກສາວຂອງຂ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນສະມາຊິກສະພານິຕິບັນຍັດຊາວອາເມຣິກັນຄົນຍີ່ປຸ່ນຄົນທຳອິດໃນລັດມິນເນໂຊຕາ ເມື່ອນາງໄດ້ຮັບເລືອກເຂົ້າເປັນສະມາຊິກສະພາຜູ້ແທນຈາກເຂດ Minneapolis ໃຕ້ຂອງລາວ. ນາງໄດ້ສະຫນັບສະຫນູນບັນຊີລາຍການການສຶກສາຊົນເຜົ່າໂດຍກ່າວວ່າ, "ພໍ່ຂອງຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮຽນ camps internment ໃນໂຮງຮຽນແລະຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮຽນ camps ໃນໂຮງຮຽນໄດ້. ຂ້ອຍຕ້ອງການໃຫ້ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍ Tadashi ສາມາດຮຽນມໍລະດົກຂອງຊາວຍີ່ປຸ່ນຂອງລາວໃນໂຮງຮຽນ."
ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມພະຍາຍາມໃນປັດຈຸບັນທີ່ຈະຢຸດການສົນທະນາທີ່ແທ້ຈິງຂອງອະດີດເຊື້ອຊາດຂອງປະເທດຂອງພວກເຮົາ, ບັນຊີລາຍການການສຶກສາຊົນເຜົ່ານີ້ແມ່ນຍັງຢູ່ໃນ Minnesota. ມັນແມ່ນຜະລິດຕະພັນຂອງສີ່ລຸ້ນຂອງການຕໍ່ສູ້ຂອງຊຸມຊົນຊາວຍີ່ປຸ່ນອາເມລິກາ. ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງເປັນໜີ້ໃຫ້ພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າ, ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ລູກໆ ແລະຫລານໆຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະຕໍ່ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຕ້ານກັບຄວາມບໍ່ຍຸຕິທຳໃນທຸກຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາ, ເພື່ອສືບຕໍ່ຕໍ່ສູ້ນັ້ນ.
Tish Jones
ນັກກະວີ, ຜູ້ຜະລິດວັດທະນະທໍາແລະການສຶກສາ
"ການທີ່ຈະເຫັນແລະໄດ້ຍິນແມ່ນເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນຂະບວນການປິ່ນປົວ, ດັ່ງນັ້ນວຽກງານຂອງພວກເຮົາເປັນຄວາມຄິດສ້າງສັນແລະໄດ້ຖືກຮາກຖານຢູ່ສະເຫມີໃນການປິ່ນປົວແລະການປ່ຽນແປງທີ່ດົນໃຈ. ສິລະປະ, ນັກສິລະປິນ, ແລະວັດທະນະທໍາທີ່ຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ສຶກ, ພະລັງງານ, ຄວາມຫວັງ, ຄວາມເຊື່ອ, ແລະປະສົບການຂອງປະຊາຊົນໄປສູ່ວຽກງານທີ່ບໍ່ມີເວລາແລະຍ່ອຍໄດ້ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນຂອງຊ່ວງເວລາ, ຍຸກ, ຄວາມເຊື່ອ, ແລະຄວາມຈິງ."
ຜູ້ຖືສິນລະປິນ/ນັກສິລະປະ/ວັດທະນະທຳປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມ ແລະການປິ່ນປົວຊຸມຊົນໄດ້ແນວໃດ?
ທີ່ຈະເຫັນໄດ້ແລະໄດ້ຍິນແມ່ນເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນຂະບວນການປິ່ນປົວ, ດັ່ງນັ້ນວຽກງານຂອງພວກເຮົາເປັນຄວາມຄິດສ້າງສັນແລະໄດ້ຮັບການຮາກຖານຢູ່ສະເຫມີໃນການປິ່ນປົວແລະການປ່ຽນແປງ praxis ດົນໃຈ. ສິລະປະ, ນັກສິລະປິນ, ແລະຜູ້ຖືວັດທະນະທໍາຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ສຶກ, ພະລັງງານ, ຄວາມຫວັງ, ຄວາມເຊື່ອ, ແລະປະສົບການຂອງປະຊາຊົນໄປສູ່ວຽກງານທີ່ບໍ່ມີເວລາແລະຍ່ອຍໄດ້ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນຂອງຊ່ວງເວລາ, ຍຸກ, ຄວາມເຊື່ອ, ແລະຄວາມຈິງ. ພວກເຮົາສ້າງວັດຖຸບູຮານແລະເອກະສານປະຫວັດສາດ. ພວກເຮົາຮັກສາວັດທະນະທໍາ. ພວກເຮົາສະຫນອງການຕ້ານການເລົ່າເລື່ອງແລະຄວາມເປັນຈິງຮູບປັ້ນ. ແຕ່ລະສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນຕົວກະຕຸ້ນໃຫ້ມີຜົນກະທົບທາງບວກທາງສັງຄົມແລະນັ້ນແມ່ນວຽກງານຂອງພວກເຮົາ.
ອັນໃດເປັນແຮງບັນດານໃຈ ຫຼືກະຕຸ້ນເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລາທີ່ທ້າທາຍເຫຼົ່ານີ້?
ຄົນຜິວດໍາແລະເດັກນ້ອຍ. ຄວາມຢືດຢຸ່ນທີ່ພົບເຫັນຢູ່ໃນພຽງແຕ່ການມີຢູ່ແລະຄວາມຢູ່ລອດ / ການຂະຫຍາຍຕົວທີ່ສະແດງໂດຍທັງສອງກຸ່ມຄົນໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາປະເຊີນກັບໂລກທີ່ບໍ່ມີວິທີການກໍ່ສ້າງດ້ວຍຄວາມປອດໄພຫຼືຄວາມຢູ່ລອດຫຼືຄວາມສາມາດ / ທ່າແຮງທີ່ຈະຈະເລີນເຕີບໂຕໃນໃຈ, ແມ່ນເກີນກວ່າຄວາມສົງໃສ, ທີ່ຫນ້າສັງເກດ.
Shanai Matteson
ນັກຂຽນ, ຈິດຕະກອນພາບ, ຜູ້ຈັດຕັ້ງວັດທະນະທຳ
“ສິ່ງໜຶ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກກ່ຽວກັບນັກສິລະປິນ ແລະຜູ້ຖືວັດທະນະທຳແມ່ນວິທີທີ່ພວກເຮົາຈິນຕະນາການ ແລະສ້າງໂລກໃໝ່ທັງໝົດຜ່ານສະຖານທີ່ສິລະປະ ແລະໂຄງການຕ່າງໆທີ່ພວກເຮົາອຳນວຍຄວາມສະດວກ. ຂ້ອຍຄິດສະເໝີວ່າຄວາມສຳພັນທີ່ເກີດເປັນຈຸດປະກາຍແນວໃດເມື່ອພວກເຮົາເຊີນຄົນອື່ນມາຮ່ວມຈິນຕະນາການສູ່ໂລກຕ່າງກັນ, ຫຼືສ້າງພື້ນທີ່ໃຫ້ໂລກທີ່ໜ້າເຊື່ອຖື, ຫຼືເລົ່າເລື່ອງຂອງພວກເຮົາຮ່ວມກັນ… ແລະພວກເຮົາກາຍເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນຄວາມຍຸຕິທໍາເພາະວ່າພວກເຮົາເລີ່ມເຫັນວິທີທີ່ເລື່ອງຂອງພວກເຮົາເຊື່ອມຕໍ່, ແລະພວກເຮົາກາຍເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສິ່ງທີ່ໃຫຍ່ກວ່າຕົວເຮົາເອງ."
ຜູ້ຖືສິນລະປິນ/ນັກສິລະປະ/ວັດທະນະທຳປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມ ແລະການປິ່ນປົວຊຸມຊົນໄດ້ແນວໃດ?
ຫນຶ່ງໃນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຮັກກ່ຽວກັບນັກສິລະປິນແລະຜູ້ຖືວັດທະນະທໍາແມ່ນວິທີທີ່ພວກເຮົາຈິນຕະນາການແລະສ້າງໂລກໃຫມ່ທັງຫມົດໂດຍຜ່ານສະຖານທີ່ສິລະປະແລະໂຄງການທີ່ພວກເຮົາສ້າງຄວາມສະດວກ. ຂ້ອຍຄິດສະເໝີວ່າຄວາມສຳພັນທີ່ເກີດເປັນຈຸດໆເມື່ອເຮົາເຊີນຄົນອື່ນມາຮ່ວມຈິນຕະນາການສູ່ໂລກອື່ນ, ຫຼື ສ້າງພື້ນທີ່ໃຫ້ໂລກທີ່ໜ້າເຊື່ອຖືໄດ້, ຫຼື ເລົ່າເລື່ອງຂອງພວກເຮົາຮ່ວມກັນ… ສິ່ງນີ້ສາມາດຊຸກຍູ້ໃຫ້ພວກເຮົາຮັບຮູ້ເຖິງພະລັງສ້າງສັນ ແລະ ການລວມຕົວຂອງພວກເຮົາ, ກໍ່ຄືການເຊື່ອມຕໍ່ອັນສຳຄັນທີ່ພວກເຮົາມີຕໍ່ສະຖານທີ່ຂອງພວກເຮົາ ແລະ ເຊິ່ງກັນແລະກັນ. ພວກເຮົາກາຍເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນຄວາມຍຸຕິທໍາເພາະວ່າພວກເຮົາເລີ່ມເຫັນວິທີທີ່ເລື່ອງຂອງພວກເຮົາເຊື່ອມຕໍ່, ແລະພວກເຮົາກາຍເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສິ່ງທີ່ໃຫຍ່ກວ່າຕົວເຮົາເອງ.
ນັ້ນອາດຈະເປັນວິທີອ້ອມຮອບທີ່ບອກວ່ານັກສິລະປິນມັກຈະເປັນນັກຄິດທີ່ແຕກຕ່າງ, ແລະພວກເຮົາແມ່ນຜູ້ໃຫ້ກໍາລັງໃຈ. ໃນຖານະເປັນຜູ້ຈັດຕັ້ງວັດທະນະທໍາ, ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າຕົນເອງໄດ້ນໍາເອົາແນວໂນ້ມທີ່ຈະຄິດສ້າງສັນ - ແລະກ້າທີ່ຈະພະຍາຍາມສິ່ງໃຫມ່ - ຕໍ່ກັບຄວາມພະຍາຍາມເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ກໍາລັງດໍາເນີນຢູ່ແລ້ວເພື່ອຟື້ນຟູການເຊື່ອມຕໍ່ແລະຄວາມສໍາພັນຂອງຊຸມຊົນແລະການດູແລ.
ສຳ ລັບຂ້ອຍ, ນັ້ນແມ່ນບຸລິມະສິດອັນດັບ ໜຶ່ງ ໃນຊ່ວງເວລານີ້. ພວກເຮົາມີເຄື່ອງມື ຫຼືທັກສະ ຫຼືຄວາມກ້າຫານອັນໃດແດ່ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ພັດທະນາໃນຖານະນັກສິລະປິນ ຫຼືຜ່ານວັດທະນະທໍາ ແລະເລື່ອງລາວທີ່ພວກເຮົາສາມາດແບ່ງປັນກັບຊຸມຊົນຂອງພວກເຮົາ? ເຮົາຈະໃຫ້ກຳລັງໃຈຄົນອື່ນໄດ້ແນວໃດໂດຍການເປັນຄົນທີ່ເຮົາເປັນແບບບໍ່ຢຸດຢັ້ງ?
ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ນັ້ນແມ່ນການສ້າງຊ່ອງຫວ່າງເພື່ອຮ່ວມກັນ ແລະ ຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີການຮັບຮູ້ ແລະ ການຮ່ວມມື. Potlucks. ພາກສ່ວນສີ. ການທ່ອງທ່ຽວແບບປັອບອັບ. ນັ້ນກໍ່ແມ່ນການສ້າງໂຄງການເລົ່າເລື່ອງ, ລວມທັງເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້, ສິ່ງພິມໜັງສືພິມທີ່ພວກເຮົາສາມາດເລົ່າເລື່ອງຂອງພວກເຮົາໄດ້. ແລະນັ້ນແມ່ນການຊ່ວຍເຫຼືອເພື່ອຊຸກຍູ້ໃຫ້ນັກສິລະປິນແລະຜູ້ຖືວັດທະນະທໍາອື່ນໆແລະຜູ້ຈັດຕັ້ງກ້າວໄປສູ່ອໍານາດຂອງພວກເຂົາ, ຫຼືສ້າງໂຄງສ້າງການສະຫນັບສະຫນູນທີ່ຈໍາເປັນໃນສະຖານທີ່ແລະຊຸມຊົນຂອງພວກເຂົາ.
ການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນຊຸມຊົນຊົນນະບົດທີ່ມີລາຍໄດ້ຕ່ໍາ, ມີສິ່ງທ້າທາຍທີ່ພວກເຮົາປະເຊີນກັບທີ່ບໍ່ເປັນເອກະລັກ, ແຕ່ມັນມີຫຼາຍຢ່າງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຖານທີ່ແລະວັດທະນະທໍາທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຮົາຫລາຍຄົນໄດ້ຮັບເງື່ອນໄຂທີ່ຈະເຊື່ອກ່ຽວກັບຕົວເຮົາເອງແລະເພື່ອນບ້ານຂອງພວກເຮົາວ່າພວກເຮົາເປັນຄົນນ້ອຍ – ຢູ່ໂດດດ່ຽວ – ແບ່ງແຍກ – ບໍ່ມີອຳນາດ. ຫຼືວ່າຄົນອື່ນໃນບ່ອນອື່ນຈະບໍ່ເຂົ້າໃຈພວກເຮົາ ຫຼືແບ່ງປັນອັນໃດອັນໜຶ່ງຮ່ວມກັນ ຫຼືສະໜັບສະໜູນພວກເຮົາ. ແຕ່ພວກເຮົາມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍກັບຊຸມຊົນທີ່ຢູ່ໃກ້ຄຽງ ແລະໄກ – ແລະພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໂດດດ່ຽວ ຫຼືບໍ່ມີອຳນາດ. ພວກເຮົາສາມາດກາຍເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນຂອງພວກເຮົາເອງແລະສະຫນັບສະຫນູນປະເທດເພື່ອນບ້ານຂອງພວກເຮົາ.
ວຽກງານຫຼາຍອັນທີ່ຂ້ອຍກຳລັງເຮັດຢູ່ຕອນນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ສົ່ງເສີມໃຫ້ຄົນອື່ນເຫັນຕົນເອງເປັນຜູ້ປະກອບສ່ວນສ້າງສັນໃຫ້ແກ່ວັດທະນະທຳ ແລະ ຊຸມຊົນ - ນັກຂຽນເລື່ອງລາວຂອງຕົນເອງ - ແລະເລື່ອງລວມທີ່ເຮົາອາໄສຢູ່ໃນຕອນນີ້ ເຊິ່ງເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ອັນຕະລາຍ ແລະ ລຳບາກ, ແຕ່ຍັງເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ເປັນໄປໄດ້ ແລະ ມີການປະຕິວັດ.
ແນວຄວາມຄິດ.
ຂ້ອຍສ້າງສະຖານທີ່ສິລະປະແລະໂຄງການກັບຜູ້ອື່ນໃນຊຸມຊົນຂອງຂ້ອຍເພື່ອໃຫ້ຂ້ອຍສາມາດສະແດງສິ່ງທີ່ມີລັກສະນະແລະຄວາມຮູ້ສຶກ, ແລະຊຸກຍູ້ໃຫ້ຄົນອື່ນມີຄວາມກ້າຫານ, ແບ່ງປັນຄວາມຈິງຂອງພວກເຂົາ, ໃຫ້ກຽດແກ່ການດູແລແລະວັດທະນະທໍາຂອງສະຖານທີ່ທີ່ພວກເຮົາແບ່ງປັນ, ສິ່ງນັ້ນ.
ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນສໍາລັບຂ້ອຍທີ່ຈະຮັບຮູ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຮັດວຽກນີ້ຢ່າງດຽວ, ຂ້ອຍເຮັດວຽກຢ່າງໃກ້ຊິດກັບນັກສິລະປິນແລະສະມາຊິກຂອງຊຸມຊົນຂອງຂ້ອຍໃນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຜູ້ນໍາທີ່ໄດ້ໃຫ້ກໍາລັງໃຈຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຜູ້ທີ່ເຊື່ອໃນອໍານາດຂອງປະຊາຊົນແທ້ໆ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອໃນຄວາມສະຫຼາດຂອງວິໄສທັດສ້າງສັນຂອງພວກເຮົາໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາຈື່ວ່າພວກເຮົາແມ່ນໃຜແລະສິ່ງທີ່ພວກເຮົາສາມາດຮ່ວມກັນ.
ອັນໃດເປັນແຮງບັນດານໃຈ ຫຼືກະຕຸ້ນເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລາທີ່ທ້າທາຍເຫຼົ່ານີ້?
ຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນຂຶ້ນທຸກໆມື້ໄດ້ຮັບການດົນໃຈໂດຍປະຊາຊົນໃນຊຸມຊົນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນເວລາທີ່ທ້າທາຍ, ເວລາທີ່ໂຫດຮ້າຍແທ້ໆແລະເຈັບປວດໃຈ, ແຕ່ໃນຫຼາຍທາງທີ່ງຽບສະຫງົບ, ຂ້ອຍເຫັນຄົນລຸກຂຶ້ນເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມທ້າທາຍ, ເບິ່ງແຍງເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ແລະກຽມພ້ອມສໍາລັບອະນາຄົດທີ່ບໍ່ແນ່ນອນ.
ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກຜູ້ຮ່ວມງານສ້າງສັນຂອງຂ້ອຍ - ຄົນທີ່ບໍ່ພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າແມ່ນແລ້ວເມື່ອພວກເຮົາສ້າງຄວາມຄິດທີ່ແປກປະຫຼາດ - ແຕ່ຜູ້ທີ່ເວົ້າວ່າ, "ນະຮົກ, ຂ້ອຍຈະເຂົ້າຮ່ວມກັບເຈົ້າ!"
Annie Humphrey ກັບ ໄຟໄໝ້ບ້ານ, ແຕ້ມຮູບແຕ້ມທີ່ສວຍງາມສໍາລັບ Ball Club Powwow Grounds (ຮຽນຮູ້ເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບ Fire in the Village's work in ເລື່ອງທີ່ຜ່ານມານີ້ຈາກ KAXE); ຜູ້ຮ່ວມມືຂອງຂ້ອຍກັບ ການທ່ອງທ່ຽວບໍ່ແຮ່ Talon, ຜູ້ທີ່ເປັນຜູ້ນໍາພາການທ່ອງທ່ຽວຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ sulfide ທີ່ບໍ່ມີຢູ່ເພື່ອແບ່ງປັນເລື່ອງວ່າເປັນຫຍັງສະຖານທີ່ນີ້ສົມຄວນປົກປ້ອງ; ແລະຊຸມຊົນທ້ອງຖິ່ນຂອງຂ້ອຍກັບ ສະໂມສອນບັນຫາທີ່ດີ.
ໂຄງການສິລະປະທັງໝົດນີ້ແມ່ນໂຄງການກໍ່ສ້າງຊຸມຊົນຢ່າງແທ້ຈິງ, ພ້ອມກັບບັນດານັກສິລະປິນ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງຂອງເມືອງນ້ອຍອີກຫຼາຍໆຄົນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຮົາກຳລັງສ້າງຂະບວນການຂອງຊາວຊົນນະບົດທີ່ຈະລຸກຂຶ້ນຕໍ່ສູ້ເພື່ອຄວາມຍຸຕິທຳ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນບໍ່ພຽງແຕ່ໂຄງການສິລະປະ, ແນ່ນອນ - ພວກເຂົາຍັງເປັນໂຄງການການສຶກສາ, ພວກເຂົາເປັນວິທີການສ້າງເຄືອຂ່າຍການຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນແລະສະໂມສອນປ້ອງກັນຊຸມຊົນ, ແລະພວກເຂົາເປັນວິທີທີ່ຈະປ່ຽນການບັນຍາຍແລະວັດທະນະທໍາໃນພື້ນທີ່.
